martes, 13 de abril de 2010

Eu falo

Fabián pecha a porta e sae á rúa. Aperta o botón do ascensor, mais non sube nel senón que baixa polas escaleiras. Leva vestido unha chaqueta de punto beige, cunha camisola branca e uns pantalóns grises. Leva os cascos postos co volume ao máximo. Escoita Coldplay. As raiolas de sol golpéanlle na faciana, entrepecha os ollos, pestanexando máis do normal. Decide poñer os lentes de sol, uns espellados de aviador. Cruza a esquina, pasa pola parada do autobús, e atravesa o paso de peóns, tendo coidado de só pisar as liñas brancas. Mentres camiña bota unha ollada á feira, aos animais, ás vendedoras. Mira o reloxo do panel luminoso e comeza a camiñar máis a présa. Volve a cruzar a rúa, esta vez sen pasar polo paso de peóns. Ao pasar en fronte do hospital, queda embobado del tal xeito ata case atropelar a unha cadela que paseaba coa súa dona. Pídelle desculpas. Tras esquivar mediante slalon a marea de xente fronte da casa de Gaudí, chega á facultade. Entra pola porta pequena, bota unha ollada a palmeira, e revísase o peiteado sobre a imaxe reflictida no vidro. Sube as escaleiras, paseniñamente e coas mans agarradas á varanda. Apertas, bicos...


Que estea a perder non quere dicir que xa perdera.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...