sábado, 25 de diciembre de 2010

Tranquila muller

Tranquila muller. Non cumpras coidado por un cravo ferroso. Non te amoles por un refugallo oxidado e torto. Non te ofusques, que cravos haiche moitos: grandes, pequenos, gordos e fracos, longos e curtos, largos ou finos, e, malia que non des creto, até de aceiro inoxidábel. E ademáis, atópanse por calquer recuncho. Mentres non cho craves no pé ao camiñares, ou cho craven no corazón, todo ha de estar ben.


Rosalía estaba triste cando elaborou o seu poemiña eterno. Non caduca, porque non hai tema máis universal que o amor, e o desengano que conleva. Así e todo, so has de agardar miña parrula. Só tes que esperar. E até entón, podes, por exemplo... ¡bailar!


* Por certo, bo nadal

domingo, 19 de diciembre de 2010

A conquista do nacionalcatolicismo: un paso atrás.



Hay unhas semanas anunciouse dende o grupo PRISA que, por mor da fusión con Telecinco, deixeríase de emitir a canle CNN+. Moitos tiveron sido os rumores dende aquela, e eu, nun dos meus afagos máis altos pola responsabilidade, adiqueime a ollar como telespectador os debates da tarde de CNN+. Hei de confesar que me aconteceu igual que cando morreu Mario Benedetti, até o seu falecemento non comecei a desfrutar da súa poesía. Porque o certo é que, aínda a inexorabilidade de sobra coñecida da desaparición da CNN+, todos conservabamos (para aumentar a ironía) a esperanza de se mantiver.

Hoxe mirando o debate da tarde da canle de PRISA, o seu condutor Jose María Calleja anunciaba, para o meu pasmo, que aquel que eu mesmo andaba a mirar ía ser o derradeiro debate, por mor do famoso peche.

Xa que logo, temos que admitir que é unhas das peores novas que poderíamos escoitar en canto á pluralidade informativa no Estado español. Un asasinato en toda a regra á democracia, e unha vítima máis da lei da oferta e da demanda. Mágoa que en moitas ocasións o mercado se equivoque.

Como compría agardar, os medios máis reaccionarios do panorama español non souberon como asimilar tal caramelo que se lles ofertaba. Tal e como recollía nas súas portadas (e sen desemular os seus fachendosos aires de vitoria) o diario Libertad Digital mofábase de Enric Sopena , quen recoñecía que co peche desta canle de noticias ininterrumpidas, "aos progresistas non nos queda nada". E non lle falta razón ao diretor do xornal El Plural.

Eu négome. Négome a relegar de xeito borreguil a ver pseudodebates de ultradereita onde a única discordancia prodúcese para levar ao extremo as reaccionarias posturas de calquer tertuliano. El Gato al Agua, de Intereconomía TV, e outros tantos nas canles de VEO7 e Canal 13, compiten por lavarnos a testa con ideoloxías decimonónicas, que dende agora non terán alternativa outra que Sálvame Deluxe, La ruleta de la suerte ou De buena ley. En fin, que nestes tempos que corren, a neutralidade é algo utópico, e irremediábelmente inalcanzábel. Pero o que non nos poden negar é a pluralidade política, a diversidade de opinións, sexan de esquerda, de dereita ou incluso de posturas extremistas.

O cese de emisión da canle de noticias, porén, non é a única má nova que se nos aveciña. O xornalista Iñaki Gabilondo, que até o de agora participaba activamente na canle informativa, anuncia a súa retirada. Pequena vitoria para o sector da caverna da ultradereita rancia e desaprensiva, que arestora celebra a nova como un paso cara adiante, cando en realidade e todo o contrario, un gran paso cara atrás.

E é que, como di Fernández Toxo, andamos a necesitar máis periodistas como Iñaki Gabilondo, e menos, moitos menos predicadores da fe divina. Que deus (con minúscula e entrecomiñado) nos colla confesados.

jueves, 16 de diciembre de 2010

Try again


É arte. Arte acérrima e hipócrita e de boa mañán. É a favor de corrente, pero dese xeito tamén costa, ser meticuloso, non deixar de mirar pola rúa. Cómpre ser pouco convencional, para variar.

Proporeime aprender a estruturar isto, e de paso baixar o volume do Spotify. Proporeime deixar de ser de ben. Cuadriculadamente desaprensivo como as rúas de Barcelona, elipsoidalemente cínico e inmensamente fillo da puta coma o Atlántico. Iso serei e non é unha declaración de intencións, é un sentimento facticio, provocado e intransixentemente inminente.

Abúrreme todo isto. E non o aturo máis, quero vivir entre cristaleiras. Interrumpo.
Quero volver á praia, sentir as ondas e ter o meu lugar de reflexión. Quero frío, pero no este frío de merda. Quero un frio de verdade, que cale ós ósos, que chegue até a lúa.

En fin, son moitos os xeitos de resumir un sentimento, e que se poden sintetizar en "estou farto de tanta arte e tanta hipocrisía". Eu nunca serei así. E se non comprendedes, que vos fodan, que eu non teño a culpa.


Un MIAU moi agarimoso para que lea isto.


viernes, 26 de noviembre de 2010

Artes efímeras de novembro

I

A pianola é vella máis lévame ao sol

Nouvelle Vague 64 perfílase coma novo

contrasinal deste absurdo conto de fadas,

ou fados, fados borrascosos de aninovo

Indicador de tristeza, triste tornasol.



Pola mañán. Toco a miudo pola mañán.

A carón da beira do río, ahí é onde

atoparei maxia. Ahí é onde saberas

latín, por fin. É ahí onde un recolle,

onde non ten sentido a loita temperán.



México ponse primeiro na clasificación

e seica afoguei e ningúen me avisou

da brisa otonal. Eu castaña e sí, ao lume.

A roupa a tender a auga que nunca mollou,

e alma a perdoar sen escuadra e cartabón



Agás esta noite, non preciso verte entrar

por esa porta de mentiras. O eu moderno

replicaría, pero eu non aprendín, nen souben

ser a copia minuciosa do corazón deserto.

Non hai tempo de reacción. Iso ou actuar.



jueves, 18 de noviembre de 2010

Festa do pixama

¿Son precisos os almofadazos nunha pijama party? ¿Pode o son dun violín converterse na máis doce das nanas? ¿Qué somos e de onde vimos? Coido que podemos tomar un pequeno break, e sí, dar almofadazos, desafogarse, rir, e pasalo ben, que non queremos rematar como Iván Ilich, aristocráticamente sós.

Xa que logo, é tempo de ir para a cama. E eu xa teño o meu gorriño e o meu osiño de peluche.

martes, 16 de noviembre de 2010

Todo cae, coma folerpas de vento, ou bágoas de neve.

Chega o outono á miña vida. É tempo de renovarse, de cambiar, de pisar as follas vellas, e se é facendo "crash" mellor aínda. Din que ao chegar unha nova etapa outonal tralas vacacións, toca apuntarse a algo, e facerse baleiras promesas que ninguén ha cumprir. Porque non abonda con estar convencido ao carón da almofada. Hai que avanzar sen escorregar, renovarse. É tempo de renovarse.

Aínda estou a cavilar a qué inscribirme. Ao autobús da esperanza, ao ximnasio de seguridade, ás clases de cante jondo. Ao circo da deshinibición. Ao tren da vida. Agora é cando quero que soen violíns de fondo. Un rumiar ao lonxe que me aconselle, que me diga ao ouvido qué facer, neste tempo de limiares e alfándegas.

O que está claro é que neste outono, han caer moitas follas. Dende as máis altas da carballeira, até as máis novas. E debe ser por iso que todos acabamos sendo esterco, ou porque quero que o vento me leve, que aínda teño medo tocar a miña sinfonía. Bo outono a todos.

jueves, 28 de octubre de 2010

Eu tampouco te espero



Celebremos o Magosto. Recibamos cos brazos abertos a Bento XVI . A castañazos.

domingo, 17 de octubre de 2010

Gloria do serán

Co volume até estoupar os tímpanos. Se tes sorte, non escoitarás nada, nin de fóra, nin de ti. E non sei cal das dúas esferas me aterra máis. Por un momento créome nas nubes, no ceo. Coido que merezo un chisco de paz xa, ¿non cres? De tódolos xeitos non ía aturar máis esta situación, así, tal como está. Quizais movendo algún moble de sitio... Non, mellor pensado e deixar todo como está.

¿Por onde ía? Ah sí, polas nubes, por unha fría, bretemosa e húmida nube. Unha nube que me acariña o corpo, unha nube que sento entre as fazulas, e por debaixo das orellas. Non sei como soubo que ahí era onde máis me gustaba. Unha nube que me agarimou, que me respectou, que escorregou delicadeza e cariño por cada ángulo obtuso do meu corpo, para despois deslizarse, sosténdome no ar, coma ti nunca fixeras.

Ti nunca facías nada.


Xa nada queda de aquel rapaz animoso. Agora tornou férrido e cerril. Anquilosarse no pasado e como deixar de medrar, pero neste caso ao revés. Unha panca de cambio esnaquizada por unhas bágoas corrosivas, verdecentes e vellas coma a vida. Toda unha vida.


viernes, 15 de octubre de 2010

Algo quere a ovella




Aproveita para mudar a regras do xogo

(non son quen de dicilo)

Modifica as bases, condiciona a vitoria

Ou troca o premio por outro máis

Acérrimo

Áspero

De textura porfídea

Lábil

Fatuo

Agre

Coma unha pedra

Como o meu coeur.

O cálculo do error é infimo

Comparado co lánguido porvir

E non serei tampouco quen de

Conducir este tren

Como quen di.

Muda as regras do xogo

Mais so che pido unha cousa

Non mudes ti.

Porque sacas a miña conduta heliotrópica,

Meu sol.



miércoles, 13 de octubre de 2010

A ascensión


O empurrón inicial foi considerábel,
Un meteoro, atomosfera de males da que
xamais souben fuxir.
Isótopos de Rubidio nas veas
Uranio enriquecido no ril
E Wolframio incrustado na mais profunda das
peles.

Un metálico son foi o teloneiro
Dunha asoballante función.
Sendo honestos,
foi considerada a unha ascensión rápida e limpa
Sen rastro

E tan precoz foi a evaporación
E tan sozinho me deixaches
Que podo sentir o medo nos meus ollos cor mel
Coloquiais díxitos entre meniñas
no canto dun bo administrado éter.



domingo, 10 de octubre de 2010

Relatorio dunha aperta endémica


Os temores esféricos que rebotan
Pendurados neste ben bonus de estudo
Non serían tal de non ter asegurado que aquilo non foi
real
Case que puiden chegar a tocar o teu paralelogramo.
A esfera sube, baixa, aproxímase,
Traza unha circunferencia vacilante e senil.
Arrodea a cintura, e a autoestima.
Descende uniformemente e acelera para rematar
nos teus peitos.

Apaguen o son dos seus móbiles
Por se fallan as pancas.




lunes, 13 de septiembre de 2010

Meridional

(mente)Meridional(mente) Parte I

Abondou a sixilosidade dos seus versos

Facturada na máis esixente

Das divagacións

Para entrar na miña maxín


Chegou cun érmedo axóuxere

E unha cálida aperta

Para desencadear o ceibar de

Epinefrina con chaleco negro

Que vetou os meus ollos


Bastou cunha raiola fraudulenta

De inexistente coraxe

E as máis variadas pantasmas de Belvís

Para engaiolar o neon

Na miña cavidade bucal


___ * ___

Fóronlle concedidos todos os seus desexos

Sen reparo a unha penitencia divina

Foi por causa do c-h-a-m-p-a-g-n-e

Nove letras

Vinte puntos

____ * ____

Anagramas e vagalumes endeberaron a gorxa

Cirrocúmulos tornaron o perfecto complemento

A un cóctel xa axitado de máis

Coa mordaz sensualidade

Ou a sensual mordacidade

Que acostumanban

Desexei senlleiro retornar aos comezos

Pero a miseria mesturouse coa suor

E din por rematada a partida.




(mente)Meridional(mente) Parte II

E aínda así, agardaba estar preparado

Para o mortal tsunami que se aveciñaba polo

Leste

Para a brétema húmida que asexaba polo

Oeste

Para as feroces fauces que agromaban polo

Sul

E tamén para tí

Que sei que estás

Ahí

Sen norte

Mirándome en fite

Agardando resposta.




martes, 7 de septiembre de 2010

Extrapermeábel



Houbo un tempo no que non pasaba nada na túa vida. Eras feliz ao teu xeito, porque nada acontecía que rompese esa cotianidade. Atopábaste cómodo nesa alfándega na que pasar desapercibido, nesa bóla de cristal, fráxil. Mais dende hai un tempo semella que algo cambiou, que mudou paseniñamente até acadar o feito de que tí es o protagonista desta filme independente. Como bo filme que se prece, cada día está a pasar unha cousa nova, apaixoante e inesperada. De sócato todo acontece acelerado, ao contrario que no cine francés. Seica din que agora comeza a diversión. E ata temos banda sonora e todo. Queixaraste eh?


jueves, 2 de septiembre de 2010

Un nadal atípico



Sempre quere sabelo todo. Saber con quén ando, a qué hora chego á casa, ou mesmo qué é o que como. Non lle boto a ela toda a culpa, que ben sei que ademais dese compoñente xenético maternal, Felisa sempre ha der ter na súa testiña de nai de lareira o que lle aconteceu ao neto de Pétrea a do Lombo. Sí, ese que acabou obtendo un máster en vivir baixo de pontes, coa única compaña ca do haxís.

Sempre quere sabelo todo e a min agóbiame. Ao mellor é por iso polo que marchei a estudar fóra. E até certo punto, tanta dedicación bótase de menos. Terei síndrome de Estocolmo? Todas estas cavilacións andaban a chimpar polos meus lóbulos cerebrais ao mesmo tempo que o son dos Artic Monkeys golpeaban con forza a miña membrana timpánica. “Para que vexas que podemos facer máis dunha cousa ao mesmo tempo” –pensei para min imaxinándome diante da Sabela e espetándolle na cara as súas flamantes teorías. Co éxtase de chegar ao clímax da canción, non me decatei de que estaba a meter roupa suxa na maleta. E é que eu sempre fun de orgasmos musicais. Orgasmos que, por outra banda, non son ben asimilados polo meu veciño de abaixo, que outra vez andaba a chamar ao timbre. Foi ese o intre no que dedicín por ao máximo o volume dos meus altofalantes. Comezaba a evadirme…

O que aconteceu despois non teño palabras para describilo. O son dos baixos e das guitarras deu paso a un son suave e ledo. Os teloneiros deixaron paso ao apracible saltar dun cervo entre a neve. Era unha melodía embaucadora e harmónica, e podo afirmar que endexamais escoitara unha panxoliña tan fermosa. Non podía deixar de escoitala, e nin sequera me plantexei cómo apareceu no meu iPod. Tanto tiña, pechei os ollos e deixeime levar polo seu hipnótico compás.

[...]

Polo famento que estaba, e polo xeito en que a miña barba comezaba a picar, deducín que levaba a lo menos oito horas na cama, deitado, escoitando a mesma combinación de flautas e violíns.

Quixen entón deixar de escoitalo, e apaguei o reprodutor. Mais a panxoliña non parou de soar. Era a TV? Vaites, non lembraba deixala acendida. Apagueina tamén. Estaba xa preparado para uns momentos de paz e tranquilidade, mais non foi así. O son ainda perturbaba os meus oídos. Non só a escoitaba, tamén a sentía, podía palpala, podía sentir o seu sabor agre. E dábame noxo. Non podía aturar máis aquilo, odieina con todas as miñas forzas. Sentía a imperiosa necesidade de desafogar toda a miña angustia, o meu eu asexaba espectante poder descargar toda aquela tensión interior. Asomeu ao balcón. A música non cesaba. As rúas estaban inmersas nunha harmonía nadaleira. A xente, continuaba co vagar das compras de Nadal e a ninguén semellaba importarlle que nos altofalantes da rúa soase sempre a mesma canción, a mesma puta panxoliña, unha vez tras outra, cal sempiterna agonía.

Volvín ao piso ao sentir que petaban á porta. Media ducia de nenos agardaban preparados con instrumentos na porta. Esa panxoliña outra vez non! Abrín a porta e zoupeille ao primeiro cativo co que me crucei. Logo volvín a entrar na casa ignorando a sinfonía de berros cheos de terror. Sequera reparei no neno ao que lle metera a labazada, que aínda había de seguír no chan, chorando.

Só puiden entón, resignado, pecharme no meu cuarto coa esperanza de que este inferno rematase. Fixen unha bóla e agardei a durmir.

[...]

Sete da mañán. Soa o espertador. Podes sentir a melodía?



“Que pasedes un bo Nadal cheo de hipocresía e falsedade”

martes, 31 de agosto de 2010

Relatorio dunha aperta endémica

Os temores esféricos que rebotan

Pendurados neste bonus de estudo

Non serían tal de non ter asegurado que aquilo non foi

real

Cánto faltou para acadar o teu paralelogramo?


A esfera sube, baixa, aproxímase,

Traza unha circunferencia vacilante e senil.

Arrodea a cintura, e a autoestima.

Descende uniformemente e acelera para rematar

nos teus peitos.


Apaguen o son dos seus móbiles

Por se fallan as pancas.



viernes, 20 de agosto de 2010

Dor mesodérmica, complexos benedettianos, o neno que fabricou o betabeto, e moitos máis despois dun pequeno intermeio




Cando e onde atopar a espontánea forza
que me leve a cruzar a delgada (ou non) liña?
Non é o que pensas,
non son como os demais.

Cando e onde liberarme deste brainstorming,
se de min (pobre de min) fuxen os cadernos?
Non teño onde anotar.
Quero escribir,
ao lonxe sinto escribir.
ao lonxe sinto vivir.

O que para min pasa inadvertido
para ti é especial.

Deixa de facer.
Déixate facer.
Déixate levar cidadán do mundo,
que a vida é dura, a vida é puta,
e máis para os fillos da psique.

Está prohibido falar de árbores,
se hai cinza arredor de nós?
As follas aplauden, orfas,
as cinzas magoan o espírito
e purifícano. Síntoo.

O que para ti pasa inadvertido,
para min é especial.

-----------------------------------

¿Cuándo y dónde encontrar la espontánea fuerza
que me lleve a cruzar la delgada (o no) línea?
No es lo que piensas,
no soy como los demás.

Cuándo y dónde liberarme de esta brainstorming
si de mí (pobre de mí) huyen las libretas.
No tengo dónde anotar.
Quiero escribir,
a lo lejos siento escribir.
a lo lejos siento vivir.

Lo que para mí pasa inadvertido
para tí es especial.

Deja de hacer.
Déjate hacer.
Déjate llevar ciudadano del mundo,
que la vida es dura, la vida es puta,
y más para los hijos de la psiquis.

¿Está prohibido hablar de árboles,
si hay ceniza a nuestro alrededor?
Las hojas aplauden, huérfanas,
las cenizas lastiman al espíritu
y lo purifican. Lo siento

Lo que para ti pasa inadvertido,
para mi es especial.


viernes, 25 de junio de 2010

Amelie

A súa conduta altruista deixouno completamente abraiado. Esa sensación... É real?
Compartían ese afán minucioso polas cousas pequenas, polo surrealista mais alegre. Tanto ten traballar nunha cafetaría, ou a vida sen facebook, ela preocupábase non deixar pegadas de dedos, no seu brillante corazón de vidro. Es moi moi fráxil Amelie.


Su conducta altruísta lo dejó completamente anonadado. Esa sensación... ¿Es real? Compartían ese afán minucioso por las cosas pequeñas, por lo surrealista pero alegre. Qué más da trabajar en una cafetería, o la vida sin facebook, ella se preocupaba por no dejar huellas de dedos en su brillante corazón de cristal. Eres muy frágil Amelie.


"Sans toi, les émotions d'aujourd hui ne seraient que la peau morte des émotions d'autrefois"



viernes, 18 de junio de 2010

O día E de Estafa




Hai uns días tiven constancia dunha a priori boa iniciativa do Instituto Cervantes. Esta consistía en votar e propor na rede, concretamente na páxina de dito ente, unha serie de palabras do idioma castelán, como unha das moitas iniciativas para celebrar o día do español. Logo de proceder a unha serie de votacións, na que calquer internauta podía participar, estableceríase un ranking coas palabras máis votadas polos usuarios da internet, e esa mesma palabra tería que ser defendida no denominado Día E polo rei Juan Carlos. Ademais, serían organizados actos por todo o Estado co rei defendendo esta palabra.

A nova vén cando unha das palabras propostas foi a palabra República. Habería de ser moi gracioso que o fose a propia antítese da República quen tiver que defendela, quen tiver que defender algo que vai contra a súa esencia.

Pois ben, resulta que esa palabra está entre as máis votadas. A última constancia do ranking foi que dita palabra atopábase na segunda posición a uns mil votos da primeira. Digo atopábase porque a páxina web foi censurada. Dende hai varios días, a palabra República pasou a converterse nunha das palabras máis votadas nun tempo récord e cun crecemento exponencial que, sen dúbida algunha, levaría á converter na palabra gañadora. Ao se decataren do auxe da palabra e das posibles consecuencias diso, o Instituto Cervantes decidiu suspender temporalmente as votacións na súa web por mor duns "problemas internos". O que vén querendo dicir que pretenden suspender ou amañar a votación para que non gañe a palabra que debería gañar, e aforrarlle pasar un mal rato ao rei.

Como opinión persoal hei dicir que paréceme vergoñento totalmente. Cando se propoñen iniciativas deste tipo, hase de ter constancia das posibles consecuencias e por tanto ser consecuente. Este mesmo sistema de votacións, por exemplo, foi o que levou a Chikilicuatre a Eurovisión. Fíxose entón tongo? Non. É por iso que o Instituto Cervantes, unha vez máis, gáñase o total descrédito.

lunes, 14 de junio de 2010

Sorrindo por parciais

Veño de tirar unha moeda á fonte, onde
as nubes formaban unha hipotenusa,
fuxen cara o ceo.
Supernovas tornan en frías lúas.
Asústalles o que aconteceu
a tarde do xoves 6

Maldito inferno no que te meteches
Case que podo ver polas túas meniñas opacas
Os nosos problemas non son un boomerang
Liscarán e non voltarán endexamais

Veño de tirar unha moeda á fonte.
Acumulei botellas no meu cuarto
e entón decateime
de que isto vai doer
Has de esquecer o que aconteceu
a tarde do xoves 6

Maldita merda de gusto musical
Tingues linces para lle borrares a cor
non fan xogo na alfombra do meu hall
Mañán ciberexame, penurias aplicadas.


Veño de tirar unha moeda á fonte
Fonte chea de peixes
Fonte chea de pedras
que formarán o teu tellado
e protexerán as túas glándulas lacrimais
do diluvio universal.

miércoles, 9 de junio de 2010

Hopipolla é o que farei


De sobra é coñecido, ou polo menos dabondo para a xente que o saiba desfrutar, o grupo islandés Sigur Ros. Se endexamais escoitastes Samskeyti, por pór un exemplo, tendes unha parte baleira dentro de vós que vos saberá agre, aínda que a ignorancia sea unha boa condimentación.

É por iso que aquí vos deixo a canción Hopipolla (Saltando polas pozas):



Brosandi Sorrindo
Hendumst í hringi Xirando arredor de sí
Höldumst í hendur agarrando mans
Allur heimurinn óskýr O mundo enteiro está borroso
nema þú stendur Mais ti resistes

Rennblautur Enchoupado
Allur rennvotur Completamente mollado
Engin gúmmístígvél Sen botas de goma
Hlaupandi inni í okkur Correndo dentro de nós
Vill springa út úr skel Quere nacer, romper o cascarón

Vindurinn Vento
og útilykt af hárinu þínu O olor do aire fresco no teu pelo
Ég anda eins fast og ég get Respiro tan apresa como podo
með nefinu mínu co meu nariz

Hoppípolla Saltando nas pozas
Í engum stígvélum sen as botas postas
Allur rennvotur(Rennblautur) completamente mollado
Í engum stígvélum sen as botas postas

Og ég fæ blóðnasir Teño sangue no nariz
En ég stend alltaf upp mais sempre resisto

Og ég fæ blóðnasir


Así que anímovos a todos a saltar sen ter medo aos charcos,
a enchouparse até que quededes
soaked,
mancharse con lama, mollarse,
aínda que non haxa sol que nos seque, aínda que
nos enluxemos a nosa mellor roupa, que nos vos
impidan vivir.
HOPIPOLLA


lunes, 31 de mayo de 2010

Reflexións

Galicia, terra, comunidade autónoma, nación, rexión, territorio político, ou como a queirades chamar, está intimamente ligado ao galego, no senso cultural, no senso en que é a lingua propia e no senso en que os nosos avos e bisavos falaban todos galego, e o castelán foise impoñendo paseniñamente dende o poder até crear diglosia. Até aquí todo o mundo de acordo, quen non o esté que merque un libro de historia.

Entón, é loxico pensar que algúen cuxa língua é a mesma que estivo en Galicia dende o seculo XIII, antes aínda da aparición do castelán (un século antes, para sermos exactos), é mais galego que alguén que fala unha lingua imposta no franquismo, e feita oficial polo mero feito de que Galicia é unha CCAA do Estado español.

Evidentemento non me estou a referir a que teñen menos dereitos, ou son menos galegos ante a lei, as administracións etc (soe ser ao revés). Porén, culturalmente sí son menos galegos. Rexeitan a súa lingua. Véxelles o autoodio dende Barcelona, e ademais teñen a caradura de dicir que son tan gallegos como el gallego EN CASTELÁN. E ese paradoxo resolveria de xeito doado léxicamente. Gal-icia, gal-ego, idioma gal-ego. A léxica non minte. Castell-ano, castill-a, gallego. Aquí hay algo que non cadra.


É curioso ver como renegan do seu, arremeten contra unha parte da súa esencia. Escúdanse na Constitución. Curioso é sen embargo como esquecen as leis cando lles convén. Non lembran o Estatuto, a Lei de Normalización lingüística, a Carta Europea das Linguas asinada polo estado español. Todos estes textos, aprobados por ampla maioria (a LNL por unanimidade PP,PSOE e BNG), só pretenden devolver á normalidade o contesto lingüístico no que estaban as línguas cooficiais antes do Franquismo, etapa na que foron perseguidas, maltratadas, e reducidas á mínima expresión, o que deu lugar a que se deixase de aprender e de falar. As leis son para cumplilas sempre, e non cando convén. E a lei di que hai que defender, promover, dinamizar e normalizar o galego, e que calquer medida que favoreza a esta lingua non poderá ser considerada discriminatoria para a lingua dominante, neste caso o castelán.

O antergo vieiro da felicidade


Vivir, rápido ou paseniño
mais vivir
sentir as pedras, compor colares
e observar os caracois
antepóndonos ao momento

Vivir é a obriga
é o agasallo
é a ollada da natureza
a mirada macarrónica dos que desexan
anhelantes
que o teu corazón migre ao lado dereito,
cárcere ateigado de mentiras.

Vivir é o difícil, recomendar
erística como actividade extraescolar.
Seguir o ronsel da felicidade
ou que a felicidade nos siga
mentres todos xuntos
coa mirada altiva
camiñamos da man
bailando esta nana de senectude.



Vivir, rápido o lentamente
pero vivir
sentir las piedras, componer collares
y observar a los caracoles
anteponiéndonos al momento

Vivir es obligatorio
es un regalo
es la mirada de la naturaleza
la mirada macarrónica de los que desean
anhelantes
que tu corazón migre al lado derecho,
cárcel repleta de mentiras.


Vivir es lo difícil, recomendar
erística como actividad extraescolar.
Seguir el rastro de la felicidad
o que la felicidad nos siga
mientras todos juntos
con la mirada altiva
caminamos de la mano
bailando esta nana de senectud.

martes, 25 de mayo de 2010

Vista de paxaro escritor

I


Houbo alguén, nalgueres
que se propuxo exaltar a paisaxe
del tal xeito que enmudecería o son
Houbo alguén, nalgures
que non coñecía o medo.

II

Agardou paciente un outono de ton laranxa
Marmelada de amorodo no ar
maina marea vermella alfombrada
que acariña os outeiros dos nosos reis

Luar e orballo precederon as brétemas
¿Cómo non ha ouvear o lobo
se o frío lle queima as súas febles patas
tornándose a escoitar ao lonxe?

Medrou a esperanza nas lindes,
do home que quixo facer da primavera
unha agre docura, un vieiro celestial
cara aos comezos dun sentimento.


Non lle asolegou dúbida narrativa algunha
a pesares da asertividade dos seu vagares
non tiña medo de esnaquizar a ialma
e fuxir despois alén do ceo

Seguindo o ronsel da ave maxestuosa
O son lacónico de quen transmite
unha mensaxe leda e bailábel
axitando as ás tras das andoriñas

E fuxiu.


III

Vírono alá pola Lombardía
E sempre por onde pasaba
Un abraiante esplendor quedaba gravado
pagando a peaxe por existir


Quixo entón deixar de escribir
e deuse a liberdade de cadaleito
Acivro ou carballo, tanto tivo, porque
endexamais lle temeu a vivir.

miércoles, 5 de mayo de 2010

Auga de mineralización débil enriba da mesa que estaba chea de po

Sería un peón esvaído
ondeando no momento
se non tivese valor
para te decir que non.

Sería unha vida de pedra
carente de sentimentos
ou roubados como rouba
terreo a auga aos cons.

Sería unha causa perdida
cando o ideal rozase o alento
da túa face contra miña
latexando de emoción


Sería xenial, sería fantástico,
sería a sentenza do meu eu,
globalizacións prismáticas, que bo sería
se todo o mundo estivese d'accord

domingo, 2 de mayo de 2010

Páxinas de suor



Unha volta polo teu fogar
amigos, xente que coñeceches
fervenza de lembranzas
sabes que a xente non cambia
¿por qué esta teima logo?

Camiñando polo meu lar
a miña memoria recorda.
Por os dente longos como manía
ou coma hobby.

Desde logo que non debería.

Amósote o chupa-chups
mais logo cómoo eu
ante a expresión de
incredulidade-pena-rabia
do teu rostro.

Levantarse a media noite para tomar mel,
o mel que engurrará a miña enchoupada
gorxa, axudando a esmagar
o fuxido esplendor.


Pervertemos a esgallo
reconstruimos o accidente
e pode ser que a miña decepción esté
enmascarada,
pero non o está a miña rabia.




martes, 27 de abril de 2010

Hospital: A agulla e o palleiro

Nin unha alma se move no hospital,
sen folgos berro non quedan moedas,
paredes brancas e brancas sensacións,
bicarbonato de sodio nas veas,
queixume das padiolas finxen tremer,
a agulla e o palleiro,
hoxe bailamos con esa visión.

Entre a vida e a morte estou
e ao chegar á alfándega das mágoas
semento bágoas nese mar de algodón
onde naceran sempiternas pingas
que me fan deitar no límite entre
a agulla e o palleiro,
alugo mistos en espiral maior

Axeitamos á raíña retorta,
xantamos vacinas de xeito sutil.
Asexamos entre os quirófanos.
O viño non é viño,
senon sangue
coagulada.


domingo, 25 de abril de 2010

É tan fermoso o catalán...

No hi ha problemes
mentre no et tingui a prop
però si em despisto
el teu alè em confon
i em sento imbècil
fent sexe amb els records

Tu tens qui et cuidi
jo mentre faig cançons
mil melodies
la major part d'amor
aquesta és teva
te l'he fet amb el cor

I mentre em vaig imaginant
que ens queda una segona part
però mentre el temps ens va passant
tu ets tan lluny

No hi ha problemes
si no hi ha obsessions
no miro enrere
per no tornar-me boig
quan estàs sola
deixa que et curi jo

Sempre que em truques
m'intento fer el fort
parlem de coses
però mai de nosaltres dos
després quan penges
s'enfonsa el món

I mentre em vaig imaginant (...)
Tan lluny, més lluny

LEXUS No hi ha problemes
La vida perfecta (2008)

Non hai problemas
mentres non te teña preto
mais se me DESPISTO
o teu alento confúndeme
e síntome imbécil
fodendo cos teus recordos

Ti tes quen coide de ti
eu mentres fago cancións
mil melodias
a meirande delas de amor
esta é túa
fichencha co corazon

E mentres vou imaxinando
que nos queda unha segunda parte
mais o tempo segue a pasar
ti estás tan lonxe

Non hai problemas
se non hai obsesións
non mira atrás
para non voltverme tolo
cando estás soa
deixa que te cure eu

Sempre que me chamas
tento facerme o forte
falamos de cousas
mais xamáis de nolos dous
e logo cando colgas
afúndese o mundo

E mentres vou imaxinando (...)
tan lonxe, máis lonxe...




martes, 20 de abril de 2010

Con "xe" de "equis"

Arredor de min saen círculos ambiguos,
prometinme ser perfecto e atopeime cun muro
de lama.
O que non sabía era como funcionaba
a complexa maquinaria,
argallando,
roendo,
até que me deixaches sen forzas,
e xa non puiden apodrecer na miña espiral
autodestructivamente alleo, limiar da miña
fiestra, rexeitar a mazá converteuse nun erro.
Debuxo círculos no chan
e por máis que intento cadralos non me atopo
mais que coa impertérrita razón de ser
do noso senso postrado sobre unha cama,
paralítico.




Alrededor de mí salen círculos ambiguos
prometí ser perfecto y me encontré con un muro
de barro,
lo que no sabía era como funcionaba,
la compleja maquinaria,
confabulando,
royendo,
hasta que me dejaste sin fuerzas,
y ya no pude pudrirme en mi espiral,
autodestructivamente ajeno, umbral de mi
ventana, rechazar la manzana se convirtió en un error.
Dibujo círculos en el suelo
y por más que intento cuadrarlos, no me encuentro
más que con la impertérrita razón de ser,
de nuestro sentido postrado en una cama,
paralítico.



Fabián Barreiro

lunes, 19 de abril de 2010

Alejandra dies

Sorprendinme a min mesmo chorando. Foi un intre de amargor oblicuo, nunha tarde de sol. Evoco aos piar dos paxaros e ao zoar do vento, mais nada pasa. Sorpréndome das cousas tan bonitas que un escribe cando está deprimido. E é que o que nunca che dixen e que cando te peinas así estás máis guapo ca ninguén. E que pese a non existires de teu, os teus mechóns vermellos seguen a ondear a bandeira multicolor.
Foi un intre de auga morna. Ese intre no que diante do espello afagamos as mágoas, melloramos a autoestima e tornamos a ver como foi o primeiro día, ese tempo cheo de recordos e vaguedades.
Foi un intre de vagar. ¿E sabes que? Non aturo esa manía misantropa e nihilista que tes de chorar cos ollos pechados, e semella que non teño aleternativa viáble que agardar, mentres o sangue escorrega polas nosas veas.


Sorprendinme a min mesmo chorando.




Fabián Barreiro

viernes, 16 de abril de 2010

Días de masa



Badaladas de rock. Iso é o unico que preciso nestes momentos, non sei ben por qué. Festivais de sorrisos, fumaredas de adrenalina, kilovatios de suor, serotonina en vea, e xa estamos listos para preguntar que sería de nós,
qué quedará de nós despois da (...) ,
a pesar da (...) , e da (...) ,
a pesar da cascada de soños.
E como dixo no seu día un bo poeta, "eu só quero que veñas á miña casa cun globiño e que me digas: toma, para ti, querote moito". Con iso xa son feliz.





Campanadas de rock. Eso es lo único que necesito en estos momentos, no sé demasiado bien por qué. Festivales de sonrisas, humaredas de adrenalina, kilovatios de sudor, serotonina en vena, y ya estamos listos para preguntar que sería de nosotros,
qué quedará de nosotros despues de la (...) ,
a pesar de la(...) , y de la (...) ,
a pesar de la cascada de sueños. Y como dijo en su día un buen poeta, "yo solamente quiero que vengas a mi casa con un globito y me digas: toma, para tí, te quiero mucho". Con eso ya soy feliz.





Fabián Barreiro

jueves, 15 de abril de 2010

STOTWOCK: Crisálidas avante Maor


Canto doe que se esvaezan as túas esperanzas. As túas ilusións. E máis canto puxeras nelas todo o teu empeño. Semella que ás veces non abonda con querer, e temos que resignarnos ao impertérrito capricho do amarelo. Pero o máis duro é pensar, cavilar a destro e siniestro, que todo isto o mereces.


Pobre de min, eu que pensaba que era bilingüe, e o que acontecía era que tiña a lingüa bifurcada en anacos.

martes, 13 de abril de 2010

Eu falo

Fabián pecha a porta e sae á rúa. Aperta o botón do ascensor, mais non sube nel senón que baixa polas escaleiras. Leva vestido unha chaqueta de punto beige, cunha camisola branca e uns pantalóns grises. Leva os cascos postos co volume ao máximo. Escoita Coldplay. As raiolas de sol golpéanlle na faciana, entrepecha os ollos, pestanexando máis do normal. Decide poñer os lentes de sol, uns espellados de aviador. Cruza a esquina, pasa pola parada do autobús, e atravesa o paso de peóns, tendo coidado de só pisar as liñas brancas. Mentres camiña bota unha ollada á feira, aos animais, ás vendedoras. Mira o reloxo do panel luminoso e comeza a camiñar máis a présa. Volve a cruzar a rúa, esta vez sen pasar polo paso de peóns. Ao pasar en fronte do hospital, queda embobado del tal xeito ata case atropelar a unha cadela que paseaba coa súa dona. Pídelle desculpas. Tras esquivar mediante slalon a marea de xente fronte da casa de Gaudí, chega á facultade. Entra pola porta pequena, bota unha ollada a palmeira, e revísase o peiteado sobre a imaxe reflictida no vidro. Sube as escaleiras, paseniñamente e coas mans agarradas á varanda. Apertas, bicos...


Que estea a perder non quere dicir que xa perdera.

domingo, 11 de abril de 2010

Alerta


¿Qué farei ás 2:00 da mañán, esperto, sen poder durmir? ¿E como quedarán os meus ollos avermellados mañán pola mañán? ¿Por qué tardei cinco minutos en escribir estas dúas frases? ¿Quén diría que unha canción pode ser escoitada tantas veces seguidas? Non vexo nin as teclas. Non deixes de chafardear, que tí si que sabes como funciona o mundo das indirectas.

Alerta.



¿Qué haré a las 2:00 de la mañana despierto, sin poder dormir? ¿Y como quedarán mis ojos enrojecidos mañana de mañana? ¿Por qué he tardado cinco minutos en escribir estas dos frases? ¿Quién diría que una canción puede ser escuchada tantas veces seguidas? Non veo ni las teclas.
Non dejes de cotillear, que tú si que sabes como funciona el mundo de las indirectas.

Alerta.



sábado, 10 de abril de 2010

Dos libros por un euro: hoxe castelán (estamos que o tiramos!)



Hoy está a ser un muy buen día. Lo supe desde el momento en que salí de la ducha. Y es que con las gafas estoy tan bueno que me follaría a mi mismo. Lo que más me gusta de levantarme temprano es esa sensación de que estás aprovechando el día. Dos libros por un euro. No me gusta ninguno, adiós. ¡Tinc coses que fer! ¿Qué hago entonces embobado mirando hacia allá? Ah claro, es que estás tú al lado.



jueves, 8 de abril de 2010

As mareas tardías

A cidade de Metrópole era un continuo axetreo. Un ecosistema rebosante de vida, unha sensación. Porcos vietnamitas no medio da matanza, modelos obesas, estafadores estafados. Todos estes especímenes autóctonos e endémicos da cidade eran alleos ao pío do mirlo na tranquila maceira dos Cimadevila, que vivían nunha apracible chabola xunto ao río. Comezou primeiro pola mazá máis madura para rematar remexendo entre o lixo.
Díxose de el que era o mellor mago vivo do mundo. Centos de trucos, até podía facer esvaerse o tren máis longo, orixe a miña maxín, destino Moscova. A tolura das miñas palabras reflínctese nos meus xestos, e nas miñas miradas. Non se pode estar peor da testa.
¿Vivir entre pantasmas?
Estás só, e dígocho á cara. E debe ser esa manía que teño de mirar sempre cara atrás, ou que teño necesidades estériles, pensamentos fértiles, como antano a cona da túa nai.
¿Vivir entre pantasmas?
Heite de dicir a verdade; mañán.


A cidade de Metrópole dorme, e dorme porque nunca existiu.

miércoles, 7 de abril de 2010

Historia da transformación


Foi primeiro un trastorno
unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo
raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha
parábola de complexos un síndrome unha pantasma
(Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo)
Arrecife de sombra que rompe os meus colares.
Foi primeiro unha branquia evasiva que
non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro
son a cara máis común do patio do colexio
a faciana eslamiada que nada en nada sementa
telo ou non o tes renuncia afaite traga iso
corvos toldando nubes unha condena de frío eterno
unha paciente galerma unha privada privación
(nena de colexio de monxas que fun saen todas
anoréxicas ou lesbianas a
letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas
conciencias ou nas conas).
Pechei os ollos e deixei con todas as miñas forzas
lograr dunha vez por todas converterme na que era.

Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe.
Arrecife de sombra que gasta os meus colares.
Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio.
Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de
co seu contido.
Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno
Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas
borboriños e caracois nacéronme nos cabelos
O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos
A beleza corrompe
A beleza corrompe
A tersura do meu ventre escoltaba á primavera
desbordaron as buguinas nas miñas mans miúdas
o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo
e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra.

Dixéronme: " a túa propia arma será o teu propio castigo"
cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste
club non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello
un maremoto sucio unha usura de perversión que
non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os
ratos subiron ao meu cuarto luxaron os caixóns da roupa branca
litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros
de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas
só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte
adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido
¿renunciar a ser eu para ser unha escritora?
demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o
xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste
club non admiten a rapazas tan ben adubiadas
Desconfiamos do estío
A beleza corrompe.
Mira ben se che compensa todo isto.

[Fue primero un trastorno/ una lesiva abstinencia de niña éramos pobres y no tenía ni aquello/ raquítica de mí depauperada antes de yo amargor carente una/ parábola de complejos un síndrome un fantasma/ (Aciago a partes iguales echarlo en falta o lamentarlo)/ Arrecife de sombra que rompe mis collares./ Fue primero una branquia evasiva que/ no me quiso hacer feliz tocándome con su soplo/ soy la cara más común del patio del colegio/ el rostro insustancial que nada en nada siembra/ lo tienes o no lo tienes renuncia acostúmbrate traga eso/ cuervos toldando nubes una condena de frío eterno/ una paciente galerna una privada privación/ (niña de colegio de monjas que fui salen todas anoréxicas o lesbianas la/ letra entra con sangre en los codos en las cabezas en las/ conciencias o en los coños)./ Cerré los ojos y empecé a desear con todas mis fuerzas/ lograr de una vez por todas convertirme en la que era.// Pero la belleza corrompe. La belleza corrompe./ Arrecife de sombra que gasta mis collares./ Vence la madrugada y la garganta contiene un presagio./ ¡Pobre bobita!, te obsesionaste con cubrir con cruces en vez de/ con su contenido./ Fue un lento y vertiginoso brotar de flores en inverno/ Los ríos saltaban hacia atrás y se resolvían en cataratas rosas/ lamparillas y caracoles me nacieron en los cabellos/ La sonrisa de mis pechos dió combustible a los aeroplanos/ La belleza corrompe/ La belleza corrompe/ La tersura de mi vientre escoltaba a la primavera/ se desbordaron las caracolas en mis manos tan menudas/ mi más alto halago pellizcó mi ventrículo/ y ya no supe qué hacer con tanta luz en tanta sombra.// Me dijeron: “tu propia arma será tu propio castigo”/ me escupieron en la cara todas mis propias virtudes en este/ club no admitimos a chicas con los labios pintados de rojo/ un maremoto sucio una usura de perversión que/ no puede tener que ver con mi máscara de pestañas los/ ratones subieron a mi cuarto ensuciaron los cajones de ropa blanca/ litros de ferralla alquitrán acecho a escondidas litros/ de control litros de difamadores kilos de suspicacias levantadas/ sólo con la tensión del arco de mis cejas deberían maniatarte/ adjudicarte una estampa gris y borrarte los trazos con ácido/ ¿renunciar a ser yo para ser una escritora?/ demonizaron lo gentil y lo esbelto de mi cuello y el/ modo en que nace el cabello en la parte baja de mi nuca en este/ club no admiten a chicas que anden tan bien arregladas/ Desconfiamos del verano/ La belleza corrompe./ Mira bien si te compensa todo esto.]

Iolanda Castaño
Profundidade de campo (Espiral Maior, 2007)

lunes, 5 de abril de 2010

Vivimos no paraíso e non nos decatamos


Sete da mañán e o orballo aínda presente. Xa sabes o que pasa. Un río de despedidas, por aquí e por alá, tanto ten. Camiño lento e agromar de tristeza, á intemperie queiman as penas. Dende o ceo obsérvase mellor todo. Ata o paraíso mellora. Porén a miña maxín sempre está de viaxe, e vólvome cego coma unha tapia, ou pitoño, xa non me lembro; e xa non sei que facer con esta pataca quente que estaba disposta a pasar.
Sí, xa estou en Reus. Amazónica tarefa a partir de agora, sórte que tes que todo flúe ao teu favor.

Siete de la mañana y el rocío aún presente. Ya sabes lo que pasa. Un río de despedidas, por aquí y por allá, qué más dá. Camino lento y florecer de tristeza, a la intemperia se queman las penas. Desde el cielo se observa mejor todo. Hasta el paraíso mejora. Sin embargo, mi mente siempre está de viaje, y me vuelvo ciego como una tapia, o pitoño, ya no me acuerdo; y ya no sé que hacer con esta patata caliente que estaba dispuesto a pasar.
Sí, ya estoy en Reus. Amazónica tarea a partir de ahora, suerte que tienes que todo fluye a tu favor.

viernes, 2 de abril de 2010

Cotiá

Hoxe estaba eu, e ti aínda non chegaras

e o coiteliño que me regalou miña nai

espeteino nun dedo da man esquerda

El mesmo non

que xa sabes que o perdemos no traslado

e ben que cho dei eu por causa de ti o perderes

Un como el que mercastes

para que non me doera o outro

E mira ti

que agora doeme toda a casa dentro deste dedo

e debe ser que me doe o que nos falta

e que ti aínda non chegaras

Hasme de pór unha tirita?

Heiche de dar un bico grande

María Lado

miércoles, 24 de marzo de 2010

Anorexia

Imos chegando xa á meta. Uns antes ca outros, todos beben rápido o zume, antes de se evaporaren as vitaminas. A e C predominan sobre as demais. Son hidrosolúbeis, polo que non pasa nada se nos execedemos, o noso corpo eliminaráas pola orina. As peores son as liposolúbeis. Esas condenadas non se deixan domar, atorméntame neste cárcere de prexuízos. ¿Se deixo de comer, seguerá este trastorno obsesivo-compulsivo?
Montar a miña propia boutique sería unha fonte de consolo. Un chafarís quen de deseñar un arco da vella sobre de nós. Mágoa que nestas terras a sequía dure 12 meses e 6 horas cada ano. Terreos érmedos e calcáreos son a metáfora do meu ser, a antítese do meu comer. Chámome sociedade e agrádame chamar a atención.

Vamos llegando ya a la meta. Unos antes que otros, todos beben el zumo, antes de que se evaporen las vitaminas. A y C predominan sobre las demás. Son hidrosolubles, por lo que no pasa nada si nos excedemos, nuestro cuerpo las eliminará por la orina. Las peores son las liposolubles. Esas condenadas no se dejan domar, atormentándome en esta cárcel de prejuicios. ¿Si dejo de comer, seguirá este trastorno obsesivo-compulsivo?
Montar mi propia boutique sería una fuente de consuelo. Un chafarís a la altura de diseñar un arcoiris sobre nosotros. Lástima que en estas tierras la sequía dura 12 meses y 6 horas cada año. Terrenos secos y calcáreos son la metáfora de mi ser, y la antítesis de mi comer. Me llamo sociedad, y me encanta llamar la atención.

jueves, 18 de marzo de 2010

Coido que hei de empezar a me romper

Nun cárcere do Uruguay: O cárcere de libertade



Los presos políticos uruguayos no pueden hablar sin permiso,

silbar, sonreír, cantar, caminar rápido, ni saludar a otro preso.

Tampoco pueden dibujar ni recibir dibujos de mujeres

embarazadas, parejas, mariposas, estrellas ni pájaros.

Didoskó Pérez, maestro de escuela, torturado y preso "por

tener ideas ideológicas", recibe un domingo la visita de su hija

Milay, de cinco años. La hija le trae un dibujo de pájaros. Los

censores se lo rompen a la entrada de la cárcel.

Al domingo siguiente, Milay le trae un dibujo de árboles. Los

árboles no están prohibidos y el dibujo pasa. Didoskó le elogia

la obra y le pregunta por los circulitos de colores que aparecen

en las copas de los árboles, muchos pequeños círculos entre las

ramas: - ¿son naranjas?¿qué frutos son?-

La niña lo hace callar:

-ssshhhhh- y en secreto le explica: - bobo ¿no ves que son

ojos? Los ojos de los pájaros que te traje a escondidas.




Eduardo Galeano

martes, 16 de marzo de 2010

Andainas

O wifi windgurú fudju-suh!- dixo o cabalo dourado.
Mágoa que só o escoitara un verme que ía pola póla. Pola póla con présa. Non quería ser presa do xílgaro azul, sí, ese que todos pensades, o que escoita a Vetusta Morla.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...