Try again

É arte. Arte acérrima e hipócrita e de boa mañán. É a favor de corrente, pero dese xeito tamén costa, ser meticuloso, non deixar de mirar pola rúa. Cómpre ser pouco convencional, para variar.

Proporeime aprender a estruturar isto, e de paso baixar o volume do Spotify. Proporeime deixar de ser de ben. Cuadriculadamente desaprensivo como as rúas de Barcelona, elipsoidalemente cínico e inmensamente fillo da puta coma o Atlántico. Iso serei e non é unha declaración de intencións, é un sentimento facticio, provocado e intransixentemente inminente.

Abúrreme todo isto. E non o aturo máis, quero vivir entre cristaleiras. Interrumpo.

Quero volver á praia, sentir as ondas e ter o meu lugar de reflexión. Quero frío, pero no este frío de merda. Quero un frio de verdade, que cale ós ósos, que chegue até a lúa.

En fin, son moitos os xeitos de resumir un sentimento, e que se poden sintetizar en "estou farto de tanta arte e tanta hipocrisía". Eu nunca serei así. E se non comprendedes, que vos fodan, que eu non teño a culpa.

Un MIAU moi agarimoso para que lea isto.