I
A pianola é vella máis lévame ao sol
Nouvelle Vague 64 perfílase coma novo
contrasinal deste absurdo conto de fadas,
ou fados, fados borrascosos de aninovo
Indicador de tristeza, triste tornasol.
Pola mañán. Toco a miudo pola mañán.
A carón da beira do río, ahí é onde
atoparei maxia. Ahí é onde saberas
latín, por fin. É ahí onde un recolle,
onde non ten sentido a loita temperán.
México ponse primeiro na clasificación
e seica afoguei e ningúen me avisou
da brisa otonal. Eu castaña e sí, ao lume.
A roupa a tender a auga que nunca mollou,
e alma a perdoar sen escuadra e cartabón
Agás esta noite, non preciso verte entrar
por esa porta de mentiras. O eu moderno
replicaría, pero eu non aprendín, nen souben
ser a copia minuciosa do corazón deserto.
Non hai tempo de reacción. Iso ou actuar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario