viernes, 26 de noviembre de 2010

Artes efímeras de novembro

I

A pianola é vella máis lévame ao sol

Nouvelle Vague 64 perfílase coma novo

contrasinal deste absurdo conto de fadas,

ou fados, fados borrascosos de aninovo

Indicador de tristeza, triste tornasol.



Pola mañán. Toco a miudo pola mañán.

A carón da beira do río, ahí é onde

atoparei maxia. Ahí é onde saberas

latín, por fin. É ahí onde un recolle,

onde non ten sentido a loita temperán.



México ponse primeiro na clasificación

e seica afoguei e ningúen me avisou

da brisa otonal. Eu castaña e sí, ao lume.

A roupa a tender a auga que nunca mollou,

e alma a perdoar sen escuadra e cartabón



Agás esta noite, non preciso verte entrar

por esa porta de mentiras. O eu moderno

replicaría, pero eu non aprendín, nen souben

ser a copia minuciosa do corazón deserto.

Non hai tempo de reacción. Iso ou actuar.



No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...