Artes efímeras de novembro

I

A pianola é vella máis lévame ao sol

Nouvelle Vague 64 perfílase coma novo

contrasinal deste absurdo conto de fadas,

ou fados, fados borrascosos de aninovo

Indicador de tristeza, triste tornasol.

Pola mañán. Toco a miudo pola mañán.

A carón da beira do río, ahí é onde

atoparei maxia. Ahí é onde saberas

latín, por fin. É ahí onde un recolle,

onde non ten sentido a loita temperán.

México ponse primeiro na clasificación

e seica afoguei e ningúen me avisou

da brisa otonal. Eu castaña e sí, ao lume.

A roupa a tender a auga que nunca mollou,

e alma a perdoar sen escuadra e cartabón

Agás esta noite, non preciso verte entrar

por esa porta de mentiras. O eu moderno

replicaría, pero eu non aprendín, nen souben

ser a copia minuciosa do corazón deserto.

Non hai tempo de reacción. Iso ou actuar.

Algo quere a ovella

Aproveita para mudar a regras do xogo

(non son quen de dicilo)

Modifica as bases, condiciona a vitoria

Ou troca o premio por outro máis

Acérrimo

Áspero

De textura porfídea

Lábil

Fatuo

Agre

Coma unha pedra

Como o meu coeur.

O cálculo do error é infimo

Comparado co lánguido porvir

E non serei tampouco quen de

Conducir este tren

Como quen di.

Muda as regras do xogo

Mais so che pido unha cousa

Non mudes ti.

Porque sacas a miña conduta heliotrópica,

Meu sol.

A ascensión

O empurrón inicial foi considerábel,

Un meteoro, atomosfera de males da que

xamais souben fuxir.

Isótopos de Rubidio nas veas

Uranio enriquecido no ril

E Wolframio incrustado na mais profunda das

peles.

Un metálico son foi o teloneiro

Dunha asoballante función.

Sendo honestos,

foi considerada a unha ascensión rápida e limpa

Sen rastro

E tan precoz foi a evaporación

E tan sozinho me deixaches

Que podo sentir o medo nos meus ollos cor mel

Coloquiais díxitos entre meniñas

no canto dun bo administrado éter.

Relatorio dunha aperta endémica

Os temores esféricos que rebotan

Pendurados neste ben bonus de estudo

Non serían tal de non ter asegurado que aquilo non foi

real

Case que puiden chegar a tocar o teu paralelogramo.

A esfera sube, baixa, aproxímase,

Traza unha circunferencia vacilante e senil.

Arrodea a cintura, e a autoestima.

Descende uniformemente e acelera para rematar

nos teus peitos.

Apaguen o son dos seus móbiles

Por se fallan as pancas.

Meridional

(mente)Meridional(mente) Parte I

Abondou a sixilosidade dos seus versos

Facturada na máis esixente

Das divagacións

Para entrar na miña maxín

Chegou cun érmedo axóuxere

E unha cálida aperta

Para desencadear o ceibar de

Epinefrina con chaleco negro

Que vetou os meus ollos

Bastou cunha raiola fraudulenta

De inexistente coraxe

E as máis variadas pantasmas de Belvís

Para engaiolar o neon

Na miña cavidade bucal

___ * ___

Fóronlle concedidos todos os seus desexos

Sen reparo a unha penitencia divina

Foi por causa do c-h-a-m-p-a-g-n-e

Nove letras

Vinte puntos

____ * ____

Anagramas e vagalumes endeberaron a gorxa

Cirrocúmulos tornaron o perfecto complemento

A un cóctel xa axitado de máis

Coa mordaz sensualidade

Ou a sensual mordacidade

Que acostumanban

Desexei senlleiro retornar aos comezos

Pero a miseria mesturouse coa suor

E din por rematada a partida.

(mente)Meridional(mente) Parte II

E aínda así, agardaba estar preparado

Para o mortal tsunami que se aveciñaba polo

Leste

Para a brétema húmida que asexaba polo

Oeste

Para as feroces fauces que agromaban polo

Sul

E tamén para tí

Que sei que estás

Ahí

Sen norte

Mirándome en fite

Agardando resposta.

Relatorio dunha aperta endémica

Os temores esféricos que rebotan

Pendurados neste bonus de estudo

Non serían tal de non ter asegurado que aquilo non foi

real

Cánto faltou para acadar o teu paralelogramo?

A esfera sube, baixa, aproxímase,

Traza unha circunferencia vacilante e senil.

Arrodea a cintura, e a autoestima.

Descende uniformemente e acelera para rematar

nos teus peitos.

Apaguen o son dos seus móbiles

Por se fallan as pancas.

Dor mesodérmica, complexos benedettianos, o neno que fabricou o betabeto, e moitos máis despois dun pequeno intermeio

Cando e onde atopar a espontánea forza
que me leve a cruzar a delgada (ou non) liña?
Non é o que pensas,
non son como os demais.

Cando e onde liberarme deste brainstorming,
se de min (pobre de min) fuxen os cadernos?
Non teño onde anotar.
Quero escribir,
ao lonxe sinto escribir.
ao lonxe sinto vivir.

O que para min pasa inadvertido
para ti é especial.

Deixa de facer.
Déixate facer.
Déixate levar cidadán do mundo,
que a vida é dura, a vida é puta,
e máis para os fillos da psique.

Está prohibido falar de árbores,
se hai cinza arredor de nós?
As follas aplauden, orfas,
as cinzas magoan o espírito
e purifícano. Síntoo.

O que para ti pasa inadvertido,
para min é especial.

-----------------------------------

¿Cuándo y dónde encontrar la espontánea fuerza

que me lleve a cruzar la delgada (o no) línea?

No es lo que piensas,

no soy como los demás.

Cuándo y dónde liberarme de esta brainstorming
si de mí (pobre de mí) huyen las libretas.
No tengo dónde anotar.
Quiero escribir,
a lo lejos siento escribir.
a lo lejos siento vivir.

Lo que para mí pasa inadvertido
para tí es especial.

Deja de hacer.
Déjate hacer.
Déjate llevar ciudadano del mundo,
que la vida es dura, la vida es puta,
y más para los hijos de la psiquis.

¿Está prohibido hablar de árboles,
si hay ceniza a nuestro alrededor?
Las hojas aplauden, huérfanas,
las cenizas lastiman al espíritu
y lo purifican. Lo siento

Lo que para ti pasa inadvertido,
para mi es especial.

Sorrindo por parciais

Veño de tirar unha moeda á fonte, onde
as nubes formaban unha hipotenusa,
fuxen cara o ceo.
Supernovas tornan en frías lúas.
Asústalles o que aconteceu
a tarde do xoves 6

Maldito inferno no que te meteches
Case que podo ver polas túas meniñas opacas
Os nosos problemas non son un boomerang
Liscarán e non voltarán endexamais

Veño de tirar unha moeda á fonte.
Acumulei botellas no meu cuarto
e entón decateime
de que isto vai doer
Has de esquecer o que aconteceu
a tarde do xoves 6

Maldita merda de gusto musical
Tingues linces para lle borrares a cor
non fan xogo na alfombra do meu hall
Mañán ciberexame, penurias aplicadas.


Veño de tirar unha moeda á fonte
Fonte chea de peixes
Fonte chea de pedras
que formarán o teu tellado
e protexerán as túas glándulas lacrimais
do diluvio universal.

Vista de paxaro escritor

I

Houbo alguén, nalgueres
que se propuxo exaltar a paisaxe
del tal xeito que enmudecería o son
Houbo alguén, nalgures
que non coñecía o medo.

II

Agardou paciente un outono de ton laranxa
Marmelada de amorodo no ar
maina marea vermella alfombrada
que acariña os outeiros dos nosos reis

Luar e orballo precederon as brétemas
¿Cómo non ha ouvear o lobo
se o frío lle queima as súas febles patas
tornándose a escoitar ao lonxe?

Medrou a esperanza nas lindes,
do home que quixo facer da primavera
unha agre docura, un vieiro celestial
cara aos comezos dun sentimento.


Non lle asolegou dúbida narrativa algunha
a pesares da asertividade dos seu vagares
non tiña medo de esnaquizar a ialma
e fuxir despois alén do ceo

Seguindo o ronsel da ave maxestuosa
O son lacónico de quen transmite
unha mensaxe leda e bailábel
axitando as ás tras das andoriñas

E fuxiu.


III

Vírono alá pola Lombardía
E sempre por onde pasaba
Un abraiante esplendor quedaba gravado
pagando a peaxe por existir


Quixo entón deixar de escribir
e deuse a liberdade de cadaleito
Acivro ou carballo, tanto tivo, porque
endexamais lle temeu a vivir.

Con "xe" de "equis"

Arredor de min saen círculos ambiguos,
prometinme ser perfecto e atopeime cun muro
de lama.
O que non sabía era como funcionaba
a complexa maquinaria,
argallando,
roendo,
até que me deixaches sen forzas,
e xa non puiden apodrecer na miña espiral
autodestructivamente alleo, limiar da miña
fiestra, rexeitar a mazá converteuse nun erro.
Debuxo círculos no chan
e por máis que intento cadralos non me atopo
mais que coa impertérrita razón de ser
do noso senso postrado sobre unha cama,
paralítico.




Alrededor de mí salen círculos ambiguos
prometí ser perfecto y me encontré con un muro
de barro,
lo que no sabía era como funcionaba,
la compleja maquinaria,
confabulando,
royendo,
hasta que me dejaste sin fuerzas,
y ya no pude pudrirme en mi espiral,
autodestructivamente ajeno, umbral de mi
ventana, rechazar la manzana se convirtió en un error.
Dibujo círculos en el suelo
y por más que intento cuadrarlos, no me encuentro
más que con la impertérrita razón de ser,
de nuestro sentido postrado en una cama,
paralítico.

Fabián Barreiro

As mareas tardías

A cidade de Metrópole era un continuo axetreo. Un ecosistema rebosante de vida, unha sensación. Porcos vietnamitas no medio da matanza, modelos obesas, estafadores estafados. Todos estes especímenes autóctonos e endémicos da cidade eran alleos ao pío do mirlo na tranquila maceira dos Cimadevila, que vivían nunha apracible chabola xunto ao río. Comezou primeiro pola mazá máis madura para rematar remexendo entre o lixo.
Díxose de el que era o mellor mago vivo do mundo. Centos de trucos, até podía facer esvaerse o tren máis longo, orixe a miña maxín, destino Moscova. A tolura das miñas palabras reflínctese nos meus xestos, e nas miñas miradas. Non se pode estar peor da testa.
¿Vivir entre pantasmas?
Estás só, e dígocho á cara. E debe ser esa manía que teño de mirar sempre cara atrás, ou que teño necesidades estériles, pensamentos fértiles, como antano a cona da túa nai.
¿Vivir entre pantasmas?
Heite de dicir a verdade; mañán.


A cidade de Metrópole dorme, e dorme porque nunca existiu.

Historia da transformación

Foi primeiro un trastorno
unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo
raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha
parábola de complexos un síndrome unha pantasma
(Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo)
Arrecife de sombra que rompe os meus colares.
Foi primeiro unha branquia evasiva que
non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro
son a cara máis común do patio do colexio
a faciana eslamiada que nada en nada sementa
telo ou non o tes renuncia afaite traga iso
corvos toldando nubes unha condena de frío eterno
unha paciente galerma unha privada privación
(nena de colexio de monxas que fun saen todas
anoréxicas ou lesbianas a
letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas
conciencias ou nas conas).
Pechei os ollos e deixei con todas as miñas forzas
lograr dunha vez por todas converterme na que era.

Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe.
Arrecife de sombra que gasta os meus colares.
Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio.
Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de
co seu contido.
Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno
Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas
borboriños e caracois nacéronme nos cabelos
O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos
A beleza corrompe
A beleza corrompe
A tersura do meu ventre escoltaba á primavera
desbordaron as buguinas nas miñas mans miúdas
o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo
e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra.

Dixéronme: " a túa propia arma será o teu propio castigo"
cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste
club non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello
un maremoto sucio unha usura de perversión que
non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os
ratos subiron ao meu cuarto luxaron os caixóns da roupa branca
litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros
de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas
só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte
adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido
¿renunciar a ser eu para ser unha escritora?
demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o
xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste
club non admiten a rapazas tan ben adubiadas
Desconfiamos do estío
A beleza corrompe.
Mira ben se che compensa todo isto.

[Fue primero un trastorno/ una lesiva abstinencia de niña éramos pobres y no tenía ni aquello/ raquítica de mí depauperada antes de yo amargor carente una/ parábola de complejos un síndrome un fantasma/ (Aciago a partes iguales echarlo en falta o lamentarlo)/ Arrecife de sombra que rompe mis collares./ Fue primero una branquia evasiva que/ no me quiso hacer feliz tocándome con su soplo/ soy la cara más común del patio del colegio/ el rostro insustancial que nada en nada siembra/ lo tienes o no lo tienes renuncia acostúmbrate traga eso/ cuervos toldando nubes una condena de frío eterno/ una paciente galerna una privada privación/ (niña de colegio de monjas que fui salen todas anoréxicas o lesbianas la/ letra entra con sangre en los codos en las cabezas en las/ conciencias o en los coños)./ Cerré los ojos y empecé a desear con todas mis fuerzas/ lograr de una vez por todas convertirme en la que era.// Pero la belleza corrompe. La belleza corrompe./ Arrecife de sombra que gasta mis collares./ Vence la madrugada y la garganta contiene un presagio./ ¡Pobre bobita!, te obsesionaste con cubrir con cruces en vez de/ con su contenido./ Fue un lento y vertiginoso brotar de flores en inverno/ Los ríos saltaban hacia atrás y se resolvían en cataratas rosas/ lamparillas y caracoles me nacieron en los cabellos/ La sonrisa de mis pechos dió combustible a los aeroplanos/ La belleza corrompe/ La belleza corrompe/ La tersura de mi vientre escoltaba a la primavera/ se desbordaron las caracolas en mis manos tan menudas/ mi más alto halago pellizcó mi ventrículo/ y ya no supe qué hacer con tanta luz en tanta sombra.// Me dijeron: “tu propia arma será tu propio castigo”/ me escupieron en la cara todas mis propias virtudes en este/ club no admitimos a chicas con los labios pintados de rojo/ un maremoto sucio una usura de perversión que/ no puede tener que ver con mi máscara de pestañas los/ ratones subieron a mi cuarto ensuciaron los cajones de ropa blanca/ litros de ferralla alquitrán acecho a escondidas litros/ de control litros de difamadores kilos de suspicacias levantadas/ sólo con la tensión del arco de mis cejas deberían maniatarte/ adjudicarte una estampa gris y borrarte los trazos con ácido/ ¿renunciar a ser yo para ser una escritora?/ demonizaron lo gentil y lo esbelto de mi cuello y el/ modo en que nace el cabello en la parte baja de mi nuca en este/ club no admiten a chicas que anden tan bien arregladas/ Desconfiamos del verano/ La belleza corrompe./ Mira bien si te compensa todo esto.]

Iolanda Castaño
Profundidade de campo (Espiral Maior, 2007)

Cotiá

Hoxe estaba eu, e ti aínda non chegaras

e o coiteliño que me regalou miña nai

espeteino nun dedo da man esquerda

El mesmo non

que xa sabes que o perdemos no traslado

e ben que cho dei eu por causa de ti o perderes

Un como el que mercastes

para que non me doera o outro

E mira ti

que agora doeme toda a casa dentro deste dedo

e debe ser que me doe o que nos falta

e que ti aínda non chegaras

Hasme de pór unha tirita?

Heiche de dar un bico grande

María Lado