Tarde de domingo rara

Nin hay fútbol (o Celta e o Barça xogaron onte), nin hay saída cos amigos. Hoxe é deses días que toca quedar na casa e non facer nada. Simplemente agardar. Como aquel día na porta do pub. Púxenme a agardar. Por alguen? Que va! Máis ben por ninguén. Pero debe se-lo costumo de sempre ter que agardar, agardar polos amigos, agardar pola finde, agardar polas vacacións, agardar a que por fín a sorte me bote un dos seus sorrisos. O máis curioso e que sabía que ninguén ía a vir. Sabía que andaba a agardar pola nada.

Hoxe á tarde, descanso.
Hoxe á noite, humor.
Mañá pola mañá, bo espertar.
E despois, xa se verá, pero ante todo, paciencia signorino, paciencia.