Eu tampouco te espero

Celebremos o Magosto. Recibamos cos brazos abertos a Bento XVI . A castañazos.

Gloria do serán

Co volume até estoupar os tímpanos. Se tes sorte, non escoitarás nada, nin de fóra, nin de ti. E non sei cal das dúas esferas me aterra máis. Por un momento créome nas nubes, no ceo. Coido que merezo un chisco de paz xa, ¿non cres? De tódolos xeitos non ía aturar máis esta situación, así, tal como está. Quizais movendo algún moble de sitio... Non, mellor pensado e deixar todo como está.

¿Por onde ía? Ah sí, polas nubes, por unha fría, bretemosa e húmida nube. Unha nube que me acariña o corpo, unha nube que sento entre as fazulas, e por debaixo das orellas. Non sei como soubo que ahí era onde máis me gustaba. Unha nube que me agarimou, que me respectou, que escorregou delicadeza e cariño por cada ángulo obtuso do meu corpo, para despois deslizarse, sosténdome no ar, coma ti nunca fixeras.

Ti nunca facías nada.

Xa nada queda de aquel rapaz animoso. Agora tornou férrido e cerril. Anquilosarse no pasado e como deixar de medrar, pero neste caso ao revés. Unha panca de cambio esnaquizada por unhas bágoas corrosivas, verdecentes e vellas coma a vida. Toda unha vida.

Algo quere a ovella

Aproveita para mudar a regras do xogo

(non son quen de dicilo)

Modifica as bases, condiciona a vitoria

Ou troca o premio por outro máis

Acérrimo

Áspero

De textura porfídea

Lábil

Fatuo

Agre

Coma unha pedra

Como o meu coeur.

O cálculo do error é infimo

Comparado co lánguido porvir

E non serei tampouco quen de

Conducir este tren

Como quen di.

Muda as regras do xogo

Mais so che pido unha cousa

Non mudes ti.

Porque sacas a miña conduta heliotrópica,

Meu sol.

A ascensión

O empurrón inicial foi considerábel,

Un meteoro, atomosfera de males da que

xamais souben fuxir.

Isótopos de Rubidio nas veas

Uranio enriquecido no ril

E Wolframio incrustado na mais profunda das

peles.

Un metálico son foi o teloneiro

Dunha asoballante función.

Sendo honestos,

foi considerada a unha ascensión rápida e limpa

Sen rastro

E tan precoz foi a evaporación

E tan sozinho me deixaches

Que podo sentir o medo nos meus ollos cor mel

Coloquiais díxitos entre meniñas

no canto dun bo administrado éter.

Relatorio dunha aperta endémica

Os temores esféricos que rebotan

Pendurados neste ben bonus de estudo

Non serían tal de non ter asegurado que aquilo non foi

real

Case que puiden chegar a tocar o teu paralelogramo.

A esfera sube, baixa, aproxímase,

Traza unha circunferencia vacilante e senil.

Arrodea a cintura, e a autoestima.

Descende uniformemente e acelera para rematar

nos teus peitos.

Apaguen o son dos seus móbiles

Por se fallan as pancas.