Vagalumes. Que coñecemos deles? Eu, persoalmente non tiven a oportunidade, mais nalgures se atopan. Vaga-lume, luciérnaga, din nalgures. Coleópteros chámanlle os entendidos. Que máis da como se chamen. Estes marabillosos animais non necesitan dunha farola na rúa, dun fluorescente ou do simple día. Eles son quen de alumear na mais profunda escuridade, ainda que no ceo non escindile nin unha maldita estrela, nin ainda que a remilgada e malvada lúa non lle dera a gana de saír esa noite. Non, simplemente co seu diminuto corpo élles dabondo para brilar. E polo tanto non podo ter outro sentimento hacia elas (aparte do abraio) que a pura e chabacana envexa. Porque eu tamén quero brilar con luz propia. Quero ser un kit kat no dia mais merdento, quero ser aquel oasis no Sahara. Chamádesme iluso? Quizais. Porén sigo a ser prudente, que niso teño matrícula.
Invádeme unha extraña sensación. Non podo concentrarme. Como diría a miña avoa, "ti rapás estás parvo ou que!" E non é pola primavera. Nin tampouco polo tempo. A dicir verdade non é algo externo, é algo que depende de min. Pode parecer que iso quédase nalgo superficial. Mais non, semella mais un cambio de actitude ante a vida ca un feito illado. Sinto que perdín a vergoña, o medo, e atrévome a dicir que noutras circunstancias non faría o mesmo. Pero non amiguiño non, agora non, not in my home. A primeira vez que teño ganas de que chegue o luns. Matádeme, si, pero non me chamedes iluso, que aínda que hay quen lle chama desa forma, eu prefiro chamarlle meta. E vou conseguila, custe o que custe. Esa e a miña realidade.
E non falo dos estudos...
Puede ser que mañana esconda mi voz por hacerlo a mi manera. Hay tanto idiota ahí fuera...
No hay comentarios:
Publicar un comentario