lunes, 13 de septiembre de 2010

Meridional

(mente)Meridional(mente) Parte I

Abondou a sixilosidade dos seus versos

Facturada na máis esixente

Das divagacións

Para entrar na miña maxín


Chegou cun érmedo axóuxere

E unha cálida aperta

Para desencadear o ceibar de

Epinefrina con chaleco negro

Que vetou os meus ollos


Bastou cunha raiola fraudulenta

De inexistente coraxe

E as máis variadas pantasmas de Belvís

Para engaiolar o neon

Na miña cavidade bucal


___ * ___

Fóronlle concedidos todos os seus desexos

Sen reparo a unha penitencia divina

Foi por causa do c-h-a-m-p-a-g-n-e

Nove letras

Vinte puntos

____ * ____

Anagramas e vagalumes endeberaron a gorxa

Cirrocúmulos tornaron o perfecto complemento

A un cóctel xa axitado de máis

Coa mordaz sensualidade

Ou a sensual mordacidade

Que acostumanban

Desexei senlleiro retornar aos comezos

Pero a miseria mesturouse coa suor

E din por rematada a partida.




(mente)Meridional(mente) Parte II

E aínda así, agardaba estar preparado

Para o mortal tsunami que se aveciñaba polo

Leste

Para a brétema húmida que asexaba polo

Oeste

Para as feroces fauces que agromaban polo

Sul

E tamén para tí

Que sei que estás

Ahí

Sen norte

Mirándome en fite

Agardando resposta.




martes, 7 de septiembre de 2010

Extrapermeábel



Houbo un tempo no que non pasaba nada na túa vida. Eras feliz ao teu xeito, porque nada acontecía que rompese esa cotianidade. Atopábaste cómodo nesa alfándega na que pasar desapercibido, nesa bóla de cristal, fráxil. Mais dende hai un tempo semella que algo cambiou, que mudou paseniñamente até acadar o feito de que tí es o protagonista desta filme independente. Como bo filme que se prece, cada día está a pasar unha cousa nova, apaixoante e inesperada. De sócato todo acontece acelerado, ao contrario que no cine francés. Seica din que agora comeza a diversión. E ata temos banda sonora e todo. Queixaraste eh?


jueves, 2 de septiembre de 2010

Un nadal atípico



Sempre quere sabelo todo. Saber con quén ando, a qué hora chego á casa, ou mesmo qué é o que como. Non lle boto a ela toda a culpa, que ben sei que ademais dese compoñente xenético maternal, Felisa sempre ha der ter na súa testiña de nai de lareira o que lle aconteceu ao neto de Pétrea a do Lombo. Sí, ese que acabou obtendo un máster en vivir baixo de pontes, coa única compaña ca do haxís.

Sempre quere sabelo todo e a min agóbiame. Ao mellor é por iso polo que marchei a estudar fóra. E até certo punto, tanta dedicación bótase de menos. Terei síndrome de Estocolmo? Todas estas cavilacións andaban a chimpar polos meus lóbulos cerebrais ao mesmo tempo que o son dos Artic Monkeys golpeaban con forza a miña membrana timpánica. “Para que vexas que podemos facer máis dunha cousa ao mesmo tempo” –pensei para min imaxinándome diante da Sabela e espetándolle na cara as súas flamantes teorías. Co éxtase de chegar ao clímax da canción, non me decatei de que estaba a meter roupa suxa na maleta. E é que eu sempre fun de orgasmos musicais. Orgasmos que, por outra banda, non son ben asimilados polo meu veciño de abaixo, que outra vez andaba a chamar ao timbre. Foi ese o intre no que dedicín por ao máximo o volume dos meus altofalantes. Comezaba a evadirme…

O que aconteceu despois non teño palabras para describilo. O son dos baixos e das guitarras deu paso a un son suave e ledo. Os teloneiros deixaron paso ao apracible saltar dun cervo entre a neve. Era unha melodía embaucadora e harmónica, e podo afirmar que endexamais escoitara unha panxoliña tan fermosa. Non podía deixar de escoitala, e nin sequera me plantexei cómo apareceu no meu iPod. Tanto tiña, pechei os ollos e deixeime levar polo seu hipnótico compás.

[...]

Polo famento que estaba, e polo xeito en que a miña barba comezaba a picar, deducín que levaba a lo menos oito horas na cama, deitado, escoitando a mesma combinación de flautas e violíns.

Quixen entón deixar de escoitalo, e apaguei o reprodutor. Mais a panxoliña non parou de soar. Era a TV? Vaites, non lembraba deixala acendida. Apagueina tamén. Estaba xa preparado para uns momentos de paz e tranquilidade, mais non foi así. O son ainda perturbaba os meus oídos. Non só a escoitaba, tamén a sentía, podía palpala, podía sentir o seu sabor agre. E dábame noxo. Non podía aturar máis aquilo, odieina con todas as miñas forzas. Sentía a imperiosa necesidade de desafogar toda a miña angustia, o meu eu asexaba espectante poder descargar toda aquela tensión interior. Asomeu ao balcón. A música non cesaba. As rúas estaban inmersas nunha harmonía nadaleira. A xente, continuaba co vagar das compras de Nadal e a ninguén semellaba importarlle que nos altofalantes da rúa soase sempre a mesma canción, a mesma puta panxoliña, unha vez tras outra, cal sempiterna agonía.

Volvín ao piso ao sentir que petaban á porta. Media ducia de nenos agardaban preparados con instrumentos na porta. Esa panxoliña outra vez non! Abrín a porta e zoupeille ao primeiro cativo co que me crucei. Logo volvín a entrar na casa ignorando a sinfonía de berros cheos de terror. Sequera reparei no neno ao que lle metera a labazada, que aínda había de seguír no chan, chorando.

Só puiden entón, resignado, pecharme no meu cuarto coa esperanza de que este inferno rematase. Fixen unha bóla e agardei a durmir.

[...]

Sete da mañán. Soa o espertador. Podes sentir a melodía?



“Que pasedes un bo Nadal cheo de hipocresía e falsedade”

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...