martes, 27 de abril de 2010

Hospital: A agulla e o palleiro

Nin unha alma se move no hospital,
sen folgos berro non quedan moedas,
paredes brancas e brancas sensacións,
bicarbonato de sodio nas veas,
queixume das padiolas finxen tremer,
a agulla e o palleiro,
hoxe bailamos con esa visión.

Entre a vida e a morte estou
e ao chegar á alfándega das mágoas
semento bágoas nese mar de algodón
onde naceran sempiternas pingas
que me fan deitar no límite entre
a agulla e o palleiro,
alugo mistos en espiral maior

Axeitamos á raíña retorta,
xantamos vacinas de xeito sutil.
Asexamos entre os quirófanos.
O viño non é viño,
senon sangue
coagulada.


domingo, 25 de abril de 2010

É tan fermoso o catalán...

No hi ha problemes
mentre no et tingui a prop
però si em despisto
el teu alè em confon
i em sento imbècil
fent sexe amb els records

Tu tens qui et cuidi
jo mentre faig cançons
mil melodies
la major part d'amor
aquesta és teva
te l'he fet amb el cor

I mentre em vaig imaginant
que ens queda una segona part
però mentre el temps ens va passant
tu ets tan lluny

No hi ha problemes
si no hi ha obsessions
no miro enrere
per no tornar-me boig
quan estàs sola
deixa que et curi jo

Sempre que em truques
m'intento fer el fort
parlem de coses
però mai de nosaltres dos
després quan penges
s'enfonsa el món

I mentre em vaig imaginant (...)
Tan lluny, més lluny

LEXUS No hi ha problemes
La vida perfecta (2008)

Non hai problemas
mentres non te teña preto
mais se me DESPISTO
o teu alento confúndeme
e síntome imbécil
fodendo cos teus recordos

Ti tes quen coide de ti
eu mentres fago cancións
mil melodias
a meirande delas de amor
esta é túa
fichencha co corazon

E mentres vou imaxinando
que nos queda unha segunda parte
mais o tempo segue a pasar
ti estás tan lonxe

Non hai problemas
se non hai obsesións
non mira atrás
para non voltverme tolo
cando estás soa
deixa que te cure eu

Sempre que me chamas
tento facerme o forte
falamos de cousas
mais xamáis de nolos dous
e logo cando colgas
afúndese o mundo

E mentres vou imaxinando (...)
tan lonxe, máis lonxe...




martes, 20 de abril de 2010

Con "xe" de "equis"

Arredor de min saen círculos ambiguos,
prometinme ser perfecto e atopeime cun muro
de lama.
O que non sabía era como funcionaba
a complexa maquinaria,
argallando,
roendo,
até que me deixaches sen forzas,
e xa non puiden apodrecer na miña espiral
autodestructivamente alleo, limiar da miña
fiestra, rexeitar a mazá converteuse nun erro.
Debuxo círculos no chan
e por máis que intento cadralos non me atopo
mais que coa impertérrita razón de ser
do noso senso postrado sobre unha cama,
paralítico.




Alrededor de mí salen círculos ambiguos
prometí ser perfecto y me encontré con un muro
de barro,
lo que no sabía era como funcionaba,
la compleja maquinaria,
confabulando,
royendo,
hasta que me dejaste sin fuerzas,
y ya no pude pudrirme en mi espiral,
autodestructivamente ajeno, umbral de mi
ventana, rechazar la manzana se convirtió en un error.
Dibujo círculos en el suelo
y por más que intento cuadrarlos, no me encuentro
más que con la impertérrita razón de ser,
de nuestro sentido postrado en una cama,
paralítico.



Fabián Barreiro

lunes, 19 de abril de 2010

Alejandra dies

Sorprendinme a min mesmo chorando. Foi un intre de amargor oblicuo, nunha tarde de sol. Evoco aos piar dos paxaros e ao zoar do vento, mais nada pasa. Sorpréndome das cousas tan bonitas que un escribe cando está deprimido. E é que o que nunca che dixen e que cando te peinas así estás máis guapo ca ninguén. E que pese a non existires de teu, os teus mechóns vermellos seguen a ondear a bandeira multicolor.
Foi un intre de auga morna. Ese intre no que diante do espello afagamos as mágoas, melloramos a autoestima e tornamos a ver como foi o primeiro día, ese tempo cheo de recordos e vaguedades.
Foi un intre de vagar. ¿E sabes que? Non aturo esa manía misantropa e nihilista que tes de chorar cos ollos pechados, e semella que non teño aleternativa viáble que agardar, mentres o sangue escorrega polas nosas veas.


Sorprendinme a min mesmo chorando.




Fabián Barreiro

viernes, 16 de abril de 2010

Días de masa



Badaladas de rock. Iso é o unico que preciso nestes momentos, non sei ben por qué. Festivais de sorrisos, fumaredas de adrenalina, kilovatios de suor, serotonina en vea, e xa estamos listos para preguntar que sería de nós,
qué quedará de nós despois da (...) ,
a pesar da (...) , e da (...) ,
a pesar da cascada de soños.
E como dixo no seu día un bo poeta, "eu só quero que veñas á miña casa cun globiño e que me digas: toma, para ti, querote moito". Con iso xa son feliz.





Campanadas de rock. Eso es lo único que necesito en estos momentos, no sé demasiado bien por qué. Festivales de sonrisas, humaredas de adrenalina, kilovatios de sudor, serotonina en vena, y ya estamos listos para preguntar que sería de nosotros,
qué quedará de nosotros despues de la (...) ,
a pesar de la(...) , y de la (...) ,
a pesar de la cascada de sueños. Y como dijo en su día un buen poeta, "yo solamente quiero que vengas a mi casa con un globito y me digas: toma, para tí, te quiero mucho". Con eso ya soy feliz.





Fabián Barreiro

jueves, 15 de abril de 2010

STOTWOCK: Crisálidas avante Maor


Canto doe que se esvaezan as túas esperanzas. As túas ilusións. E máis canto puxeras nelas todo o teu empeño. Semella que ás veces non abonda con querer, e temos que resignarnos ao impertérrito capricho do amarelo. Pero o máis duro é pensar, cavilar a destro e siniestro, que todo isto o mereces.


Pobre de min, eu que pensaba que era bilingüe, e o que acontecía era que tiña a lingüa bifurcada en anacos.

martes, 13 de abril de 2010

Eu falo

Fabián pecha a porta e sae á rúa. Aperta o botón do ascensor, mais non sube nel senón que baixa polas escaleiras. Leva vestido unha chaqueta de punto beige, cunha camisola branca e uns pantalóns grises. Leva os cascos postos co volume ao máximo. Escoita Coldplay. As raiolas de sol golpéanlle na faciana, entrepecha os ollos, pestanexando máis do normal. Decide poñer os lentes de sol, uns espellados de aviador. Cruza a esquina, pasa pola parada do autobús, e atravesa o paso de peóns, tendo coidado de só pisar as liñas brancas. Mentres camiña bota unha ollada á feira, aos animais, ás vendedoras. Mira o reloxo do panel luminoso e comeza a camiñar máis a présa. Volve a cruzar a rúa, esta vez sen pasar polo paso de peóns. Ao pasar en fronte do hospital, queda embobado del tal xeito ata case atropelar a unha cadela que paseaba coa súa dona. Pídelle desculpas. Tras esquivar mediante slalon a marea de xente fronte da casa de Gaudí, chega á facultade. Entra pola porta pequena, bota unha ollada a palmeira, e revísase o peiteado sobre a imaxe reflictida no vidro. Sube as escaleiras, paseniñamente e coas mans agarradas á varanda. Apertas, bicos...


Que estea a perder non quere dicir que xa perdera.

domingo, 11 de abril de 2010

Alerta


¿Qué farei ás 2:00 da mañán, esperto, sen poder durmir? ¿E como quedarán os meus ollos avermellados mañán pola mañán? ¿Por qué tardei cinco minutos en escribir estas dúas frases? ¿Quén diría que unha canción pode ser escoitada tantas veces seguidas? Non vexo nin as teclas. Non deixes de chafardear, que tí si que sabes como funciona o mundo das indirectas.

Alerta.



¿Qué haré a las 2:00 de la mañana despierto, sin poder dormir? ¿Y como quedarán mis ojos enrojecidos mañana de mañana? ¿Por qué he tardado cinco minutos en escribir estas dos frases? ¿Quién diría que una canción puede ser escuchada tantas veces seguidas? Non veo ni las teclas.
Non dejes de cotillear, que tú si que sabes como funciona el mundo de las indirectas.

Alerta.



sábado, 10 de abril de 2010

Dos libros por un euro: hoxe castelán (estamos que o tiramos!)



Hoy está a ser un muy buen día. Lo supe desde el momento en que salí de la ducha. Y es que con las gafas estoy tan bueno que me follaría a mi mismo. Lo que más me gusta de levantarme temprano es esa sensación de que estás aprovechando el día. Dos libros por un euro. No me gusta ninguno, adiós. ¡Tinc coses que fer! ¿Qué hago entonces embobado mirando hacia allá? Ah claro, es que estás tú al lado.



jueves, 8 de abril de 2010

As mareas tardías

A cidade de Metrópole era un continuo axetreo. Un ecosistema rebosante de vida, unha sensación. Porcos vietnamitas no medio da matanza, modelos obesas, estafadores estafados. Todos estes especímenes autóctonos e endémicos da cidade eran alleos ao pío do mirlo na tranquila maceira dos Cimadevila, que vivían nunha apracible chabola xunto ao río. Comezou primeiro pola mazá máis madura para rematar remexendo entre o lixo.
Díxose de el que era o mellor mago vivo do mundo. Centos de trucos, até podía facer esvaerse o tren máis longo, orixe a miña maxín, destino Moscova. A tolura das miñas palabras reflínctese nos meus xestos, e nas miñas miradas. Non se pode estar peor da testa.
¿Vivir entre pantasmas?
Estás só, e dígocho á cara. E debe ser esa manía que teño de mirar sempre cara atrás, ou que teño necesidades estériles, pensamentos fértiles, como antano a cona da túa nai.
¿Vivir entre pantasmas?
Heite de dicir a verdade; mañán.


A cidade de Metrópole dorme, e dorme porque nunca existiu.

miércoles, 7 de abril de 2010

Historia da transformación


Foi primeiro un trastorno
unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo
raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha
parábola de complexos un síndrome unha pantasma
(Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo)
Arrecife de sombra que rompe os meus colares.
Foi primeiro unha branquia evasiva que
non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro
son a cara máis común do patio do colexio
a faciana eslamiada que nada en nada sementa
telo ou non o tes renuncia afaite traga iso
corvos toldando nubes unha condena de frío eterno
unha paciente galerma unha privada privación
(nena de colexio de monxas que fun saen todas
anoréxicas ou lesbianas a
letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas
conciencias ou nas conas).
Pechei os ollos e deixei con todas as miñas forzas
lograr dunha vez por todas converterme na que era.

Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe.
Arrecife de sombra que gasta os meus colares.
Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio.
Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de
co seu contido.
Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno
Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas
borboriños e caracois nacéronme nos cabelos
O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos
A beleza corrompe
A beleza corrompe
A tersura do meu ventre escoltaba á primavera
desbordaron as buguinas nas miñas mans miúdas
o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo
e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra.

Dixéronme: " a túa propia arma será o teu propio castigo"
cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste
club non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello
un maremoto sucio unha usura de perversión que
non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os
ratos subiron ao meu cuarto luxaron os caixóns da roupa branca
litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros
de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas
só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte
adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido
¿renunciar a ser eu para ser unha escritora?
demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o
xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste
club non admiten a rapazas tan ben adubiadas
Desconfiamos do estío
A beleza corrompe.
Mira ben se che compensa todo isto.

[Fue primero un trastorno/ una lesiva abstinencia de niña éramos pobres y no tenía ni aquello/ raquítica de mí depauperada antes de yo amargor carente una/ parábola de complejos un síndrome un fantasma/ (Aciago a partes iguales echarlo en falta o lamentarlo)/ Arrecife de sombra que rompe mis collares./ Fue primero una branquia evasiva que/ no me quiso hacer feliz tocándome con su soplo/ soy la cara más común del patio del colegio/ el rostro insustancial que nada en nada siembra/ lo tienes o no lo tienes renuncia acostúmbrate traga eso/ cuervos toldando nubes una condena de frío eterno/ una paciente galerna una privada privación/ (niña de colegio de monjas que fui salen todas anoréxicas o lesbianas la/ letra entra con sangre en los codos en las cabezas en las/ conciencias o en los coños)./ Cerré los ojos y empecé a desear con todas mis fuerzas/ lograr de una vez por todas convertirme en la que era.// Pero la belleza corrompe. La belleza corrompe./ Arrecife de sombra que gasta mis collares./ Vence la madrugada y la garganta contiene un presagio./ ¡Pobre bobita!, te obsesionaste con cubrir con cruces en vez de/ con su contenido./ Fue un lento y vertiginoso brotar de flores en inverno/ Los ríos saltaban hacia atrás y se resolvían en cataratas rosas/ lamparillas y caracoles me nacieron en los cabellos/ La sonrisa de mis pechos dió combustible a los aeroplanos/ La belleza corrompe/ La belleza corrompe/ La tersura de mi vientre escoltaba a la primavera/ se desbordaron las caracolas en mis manos tan menudas/ mi más alto halago pellizcó mi ventrículo/ y ya no supe qué hacer con tanta luz en tanta sombra.// Me dijeron: “tu propia arma será tu propio castigo”/ me escupieron en la cara todas mis propias virtudes en este/ club no admitimos a chicas con los labios pintados de rojo/ un maremoto sucio una usura de perversión que/ no puede tener que ver con mi máscara de pestañas los/ ratones subieron a mi cuarto ensuciaron los cajones de ropa blanca/ litros de ferralla alquitrán acecho a escondidas litros/ de control litros de difamadores kilos de suspicacias levantadas/ sólo con la tensión del arco de mis cejas deberían maniatarte/ adjudicarte una estampa gris y borrarte los trazos con ácido/ ¿renunciar a ser yo para ser una escritora?/ demonizaron lo gentil y lo esbelto de mi cuello y el/ modo en que nace el cabello en la parte baja de mi nuca en este/ club no admiten a chicas que anden tan bien arregladas/ Desconfiamos del verano/ La belleza corrompe./ Mira bien si te compensa todo esto.]

Iolanda Castaño
Profundidade de campo (Espiral Maior, 2007)

lunes, 5 de abril de 2010

Vivimos no paraíso e non nos decatamos


Sete da mañán e o orballo aínda presente. Xa sabes o que pasa. Un río de despedidas, por aquí e por alá, tanto ten. Camiño lento e agromar de tristeza, á intemperie queiman as penas. Dende o ceo obsérvase mellor todo. Ata o paraíso mellora. Porén a miña maxín sempre está de viaxe, e vólvome cego coma unha tapia, ou pitoño, xa non me lembro; e xa non sei que facer con esta pataca quente que estaba disposta a pasar.
Sí, xa estou en Reus. Amazónica tarefa a partir de agora, sórte que tes que todo flúe ao teu favor.

Siete de la mañana y el rocío aún presente. Ya sabes lo que pasa. Un río de despedidas, por aquí y por allá, qué más dá. Camino lento y florecer de tristeza, a la intemperia se queman las penas. Desde el cielo se observa mejor todo. Hasta el paraíso mejora. Sin embargo, mi mente siempre está de viaje, y me vuelvo ciego como una tapia, o pitoño, ya no me acuerdo; y ya no sé que hacer con esta patata caliente que estaba dispuesto a pasar.
Sí, ya estoy en Reus. Amazónica tarea a partir de ahora, suerte que tienes que todo fluye a tu favor.

viernes, 2 de abril de 2010

Cotiá

Hoxe estaba eu, e ti aínda non chegaras

e o coiteliño que me regalou miña nai

espeteino nun dedo da man esquerda

El mesmo non

que xa sabes que o perdemos no traslado

e ben que cho dei eu por causa de ti o perderes

Un como el que mercastes

para que non me doera o outro

E mira ti

que agora doeme toda a casa dentro deste dedo

e debe ser que me doe o que nos falta

e que ti aínda non chegaras

Hasme de pór unha tirita?

Heiche de dar un bico grande

María Lado

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...