Andainas

Cando espertou, o dinosauro aínda estaba alí.

En prol do galego sempre

The secret life of the songs

Bota unha ollada ao meu corpo. Mira as miñas mans. Hay tantas cousas que non entendo, aforra a túa cara chea de promesas rumoreadas coma oracións: non as necesito.
Fun tratada tan mal, e durante tanto tempo, que rematei por volverme intocábel. Ao desprezo gústalle o silencio, que avanza na escuridade arrodeado de aros.
Fun tratada tan mal, e durante tanto tempo, que rematei por volverme intocábel. Son coma unha flor que morre paseniñamente por culpa de xeada, son coma o doce tornando a amargo... e intocábel.

- He pensado que tu y yo... Podríamos... Ir a algún sitio... Juntos... Uno de estos días. Hoy. Ahora mismo. Ven conmigo Hannah.

- No yo... Creo que no va a ser posible.

- ¿Por qué no?

- Porque si decidiéramos irnos a algún lugar juntos... Me da miedo que un día, hoy no, quizás mañana tampoco, pero un día, de repente... Puede que empiece a llorar y a llorar y llore tanto que nada ni nadie pueda pararme, y que las lágrimas llenen la habitación, y que me falte el aire, y que te arrastre conmigo, y que nos ahogemos los dos.

- Aprenderé a nadar Hannah, te lo juro. Aprenderé a nadar.

As tu déjà aimé?

¿Algunha vez tiveches amado
pola beleza do xesto?
¿Algunha vez tiveches mordido
a mazá con tódolos teus dentes?
¿Polo sabor da froita,
a súa dozura e o seu gusto, perdécheste ás veces?
Sí, eu tiven amado,
pola beleza do xesto,
mais a mazá estaba ben dura
e danei os dentes.
Esas paixóns inmaduras,
eses amores indixestos,
tivéronme amolado.

Mais, os amores duradeiros,
deixan esgotados aos amantes;
os seus bicos, demasiado maduros,
empobrecen as nosas linguas.

Os amores pasaxeiros
posúen tales febres inútiles;
os seus bicos, demasiado inmaduros,
amolan os nosos beizos.

Porque, ao querermos amar
pola beleza do xesto,
o verme da mazá,
escorrega entre os nosos dentes,
aliméntase do noso corazón,
do noso cerebro e do resto,
baleirándonos paseniñamente.

Mais cando ousamos amar,
pola pura beleza do xesto,
ese verme da mazá
que escorrega polos nosos dentes
tócanos o corazón e o cerebro
penetrando o seu perfume até o noso fondo

Os amores pasaxeiros
fan esforzos vans;
os seus aloumiños efímeros
fatigan o noso corpo.

Os amores que duran
Fan aos amantes menos belos
os seus aloumiños, o desgaste
envilecen a nosa pel.

Diálogo dunha bágoa

Onde estás cando se te necesita? - Laiouse a bágoa. -E que fago aqui, escorregando pola túa face, as túas meixelas, rozando o nariz?

Recordando. Decatándose do que perdeu por non aproveitar o momento. Quizáis por iso agora que está lonxe, non lle queda ningunha esperanza de futuro.

-Síntome seca coma no inferno, e salgada como a mar de tormenta e ventada.

Agora xa é tarde. Telo pensado mellor.

-Quero seguir nos teus ollos, sentir como palpabrexas.

Imposible para a bágoa, o destino deparáballe voltar ao mar, era hora de volver a comezar. Era demasiado tarde para se lamentar.

Non fuxas.

-Por qué non podo? Por qué?

Cando sexas maior xa o entenderás bágoa.

Á bágoa corroíalle a pena. Que sentimento pode haber peor ca o amor.
E qué sentimento hai peor ca soidade.

-Cando non estaba aquí todo era diferente. O tempo no era tempo.

Tempo... O tempo é un sensentido.



Redebuxando o seu futuro, bágoa. Non te deixes convencer con aloumiños. Volve, pídocho por favor, que agora son eu quen quere terte nos meus ollos para sempre...











Bótote de menos bágoa.