Tí a Roma e eu a Montevideo

Como ben saberedes, as cousas aquí van por xeiras ("rachas", "streaks", para os do novo decreto, non vaia se-lo demo). E como vai por xeiras, vai tamén por altibaixos. Un día escoitas música triste e melancólica, outro día dáchese por por a todo volume a música máis animada, e ás veces, simplemente, destrozas os tímpanos ou poste a danzar polo salón. Un tempo resulta que visitas máis a piscina do habitual, e logo cansas, para engaiolarte no sedentarismo. Ou cecais ao revés, dende hibernar até o frenetismo kafkiano.

O caso é que últimamente dame por cavilar nos efectos que teñen no desenvolvemento da nosa vida as pequenas decisións cotiás, malia insignificantes que semellen. Todo isto claro veu verbo da filme "The Butterfly Effect" ("O efecto bolboreta", "El efecto mariposa", por seguirmos co costume. Por certo un saúdiño para Ashton Kutcher). Mais a cousa non queda ahí, ya que o efecto do destino non inflúe somentes en ti senon en toda a xente do teu redor.

Así, nunha vila ukraniana...

- Fabianovski, saímos a tomar unhas cervexas?

- Non teño moitas ganas, estou canso.

- Veña oh que precisas despexáreste.

- A: De acordo, vou! B: Non en serio non podo máis, se cadra mañán.

Todo o que esa noite acontecer, podería mudar o rumbo da vida de Fabianovski. E con el o ronsel ao seu paso.

Así é compañeiros, así é. E concretamente, veume á testa o caso da miña bisavoa por parte do meu pai.

Resulta que esta mullerciña naceu en Montevideo alá por finais do século XIX. De ítalos e emigrados pais, foi a máis nova dunha extensa camada de fillos, que andaban arredor da ducia. A probreza e a escaseza que adiaban no país levou á nai da miña bisavoa a dar en adopción a súa filla e regalarlla ao meu tataravó (tataravoastro, máis por non en lear máis as cousas, deixoo así. Ademáis non sei como se di en inglés). A familia italiana non era quen de manter tantos fillos, e o meu tataravoastro non era quen de concebir sequera un.

Desapegarse dun fillo é das decisións máis duras que unha nai pode tomar, e non é moito estranar que se repensase dúas, tres e moitas máis veces se dar ou non o paso. Entón agora é cando eu penso. ¿E se esa decimonónica alma, nunha pulsión de instinto maternal, decidise quedar coa nena en lugar de ofrecela a un descoñecido? Calquer factor, por pequeno que for, como a opinión do seu marido, ou simplemente un sorriso de axóuxere, podería ter provocado que os gondoleños acollesen á benxamina no seo do fogar. O resultado é que non existiría a miña avoa, nin meu pai, nin eu. Ou se cadra si existiriamos, mais non seriamos nós mesmos. Poida que me chamase Rodolfo, e falase voseando, vos sabés che. Ou o máis probábel, parlando italiano como Adriano Celentano.

Quen sabe e sabe quen, o certo é que a vida é inesperada e un mesmo vaina construindo improvisadamente. Os guions non valen para nada, xa que o mellor apuntador consiste en deixarse levar. E como a célebre Blondie dixo, se non é one way, é another (una manera/otra, un xeito, outro; para terminarmos ben).

Ciao ragazzos e ragazzas!! (e isto non me fagades tritraducilo por favor)

The Cure – Foxy Lady