Dose: 400 mg

Cómo saber se as decisións que estás a tomar son as axeitadas. Se non estás a tomar o camiño que non é. Son as típicas cousas que cómpren ser vistas a de lonxe, cando o tempo fixo a sandadura xa. Decátaste dos erros, de que non o fixeches ben. E entón comezas a cuestionarte qué facer ao respecto. Volver atrás, e tentar arranxar as feridas? Sacar esa espiniña? Ou pasar de longo? Cexais xamais arrepentirse, deixar as cousas como están, porque remover o pasado non é bo. E mirar adiante, agardando que unha nova oportunidade che se poña por diante, aínda que non a merezas.

Son días de reflexión. Qué estou a facer coa miña vida e, o máis importante, quen son eu. Quen son eu e qué é o que quero. Fabián, onde quedou ese home forte e independente que soubo lidiar cos problemas que se lle plantexaron, dicir basta, e plantarlle cara á vida.

Caer na monotonía. Iso é exactamente o que non quero. A dicir verdade, non sei o que quero nin o que non quero. Indecisións con trasfondo, dende logo. Non has poder calmarte con música, longas tardes entre a devastación, ou creando personaxes anglosaxóns. Primeiro plano. E se levo uns días mirando todo dun punto de vista nostálxico, chámese chan, ceo ou horizonte. Chámese pasado, presente ou futuro. Se levo uns días así será porque é preciso para algo, aínda que non o saiba. O caso é que se me sento así, algun motivo importante hei de ter. Nada que non se poida solucionar cunha nova actitude, a base de todo.

Tentar ser honesto, se o mundo me deixa. Se as nubes seguen sendo nubes, e o ceo torna gris. Porque se somos sinceros, maís cedo ou máis tarde, todo rematar por se arranxar. Podes contarme cómo foi todo. E queixarte se queres. Por que cándo me queixo eu? Cando me queixo? Así que cheguei á conclusión de que o mellor e sorrir. Por que é máis doado que explicar por qué ficas mal. Porque se escribo é porque estou triste, aínda que non chore, e só mire con melancolía o balcón, botando de menos entes alén das fronteiras,

Pero non vos preocupedes por min. Estou máis que capacitado para superar os golpes. Aínda que sexan febles.

Dia Europeo da Saude Sexual

Tampouco comporta tanta calamitosidade posicionarse contra dunha tradición anglosaxona, que aos poucos vai coméndolle o territorio ás nosas. Samáin, O Apalpador... Mais o certo que que San Valentín está de moda. E esta borralla corteinglesista eclipsa todo o demáis, e xa ninguén se lembra, por exemplo, de que hoxe é tamén o Día Europeo de Concienciación da Saúde Sexual e Reprodutiva. Ninguén se lembra dos milleiros de embarazos non desexados, das mañás dos domingos nos centro de planificación familiar. Ninguén se lembra que hai persoas que aínda non teñen acceso á medicación contra a SIDA. Ninguén recorda os casos de violencia machista. Aquí o único que importa é vender e vender máis merdas, alimentar o consumismo exhacerbado, e encher o peto de esterco.

Calquer día é bo para lle demostrares o amor á túa parella. De verdade, non cómpre acudir aos tópicos máis tópicos de entre todos os tópicos. A orixinalidade abonda (malia que non abunda), xa que logo eu non me sentiría especial se algúen, polo simple feito de llo impor socialmente, me faga algún agasallo coa etiqueta impositivo moral no reverso. Calquer día é bo para estar namorar ou deixar de facelo. E máis para un ateo coma min.

Día oficial das cousas oficiosas.

Recapitulemos.

Coido que teño cousas que facer mañán. Tamén coido que lle perdín o pouco respecto que lle tiña ao meu benqueridísimo espertador. A miña conduta básicamente mudou de ir retrasándoo de cinco en cinco minutos, a desconectalo directamente. Así non hai quen se erga, evidentemente, e a menos que teña algún compromiso oficial, véxase universidade, quedo na cama até que as costas non poden máis. As cousas oficiosas son outra cousa. Son máis... Bah, tanto ten. E por máis que mo repita histriónicamente na miña testa, non termino de tomar en serio estas cousas.

O caso é que mañán teño unha grande morea de cousas oficiosas das que me ocupar, todas elas moi aburridas para relatar. Pode que vaia a cheirar á biblioteca para matar ese aburrimento. Mercar o xornal. un croissantciño e darme tempo a reflexionar, e darme conta sequera da ironía da frase anterior.

Así que mañán será oficialmente (inexorables ironías aparte) o Día das Cousas Oficiosas.

Tí a Roma e eu a Montevideo

Como ben saberedes, as cousas aquí van por xeiras ("rachas", "streaks", para os do novo decreto, non vaia se-lo demo). E como vai por xeiras, vai tamén por altibaixos. Un día escoitas música triste e melancólica, outro día dáchese por por a todo volume a música máis animada, e ás veces, simplemente, destrozas os tímpanos ou poste a danzar polo salón. Un tempo resulta que visitas máis a piscina do habitual, e logo cansas, para engaiolarte no sedentarismo. Ou cecais ao revés, dende hibernar até o frenetismo kafkiano.

O caso é que últimamente dame por cavilar nos efectos que teñen no desenvolvemento da nosa vida as pequenas decisións cotiás, malia insignificantes que semellen. Todo isto claro veu verbo da filme "The Butterfly Effect" ("O efecto bolboreta", "El efecto mariposa", por seguirmos co costume. Por certo un saúdiño para Ashton Kutcher). Mais a cousa non queda ahí, ya que o efecto do destino non inflúe somentes en ti senon en toda a xente do teu redor.

Así, nunha vila ukraniana...

- Fabianovski, saímos a tomar unhas cervexas?

- Non teño moitas ganas, estou canso.

- Veña oh que precisas despexáreste.

- A: De acordo, vou! B: Non en serio non podo máis, se cadra mañán.

Todo o que esa noite acontecer, podería mudar o rumbo da vida de Fabianovski. E con el o ronsel ao seu paso.

Así é compañeiros, así é. E concretamente, veume á testa o caso da miña bisavoa por parte do meu pai.

Resulta que esta mullerciña naceu en Montevideo alá por finais do século XIX. De ítalos e emigrados pais, foi a máis nova dunha extensa camada de fillos, que andaban arredor da ducia. A probreza e a escaseza que adiaban no país levou á nai da miña bisavoa a dar en adopción a súa filla e regalarlla ao meu tataravó (tataravoastro, máis por non en lear máis as cousas, deixoo así. Ademáis non sei como se di en inglés). A familia italiana non era quen de manter tantos fillos, e o meu tataravoastro non era quen de concebir sequera un.

Desapegarse dun fillo é das decisións máis duras que unha nai pode tomar, e non é moito estranar que se repensase dúas, tres e moitas máis veces se dar ou non o paso. Entón agora é cando eu penso. ¿E se esa decimonónica alma, nunha pulsión de instinto maternal, decidise quedar coa nena en lugar de ofrecela a un descoñecido? Calquer factor, por pequeno que for, como a opinión do seu marido, ou simplemente un sorriso de axóuxere, podería ter provocado que os gondoleños acollesen á benxamina no seo do fogar. O resultado é que non existiría a miña avoa, nin meu pai, nin eu. Ou se cadra si existiriamos, mais non seriamos nós mesmos. Poida que me chamase Rodolfo, e falase voseando, vos sabés che. Ou o máis probábel, parlando italiano como Adriano Celentano.

Quen sabe e sabe quen, o certo é que a vida é inesperada e un mesmo vaina construindo improvisadamente. Os guions non valen para nada, xa que o mellor apuntador consiste en deixarse levar. E como a célebre Blondie dixo, se non é one way, é another (una manera/otra, un xeito, outro; para terminarmos ben).

Ciao ragazzos e ragazzas!! (e isto non me fagades tritraducilo por favor)

The Cure – Foxy Lady

Habemus oniricum paranoium

Soñaba el ciego que veía, y soñaba lo que quería. Soñaba que podía ver los campos verdes que olía en primavera. Observar los pájaros que cada mañana escuchaba en su ventana. Soñaba con poder pintar hermosos cuadros y pasear por la playa. Contar cada una de las flores del campo, y poner cara a todas y cada una de sus seres queridos. Pero sobre todo, soñaba con ver esos ojos verdes, esas suaves mejillas, ese aterciopelado pelo, y esa mirada de alguien que conspira contigo.

E hoxe, alguén mira á lúa, procurando un pouco de cariño.