Lois Pereiro, Letras Galegas 2011

"Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria."

Trala parede da cociña

Adicado a Lois Pereiro, esa alma que viviu rápido e morreu mozo

Quedou a cociña desfeita
e tamén o comedor, e o cuarto de pasar o ferro
Tal é magnitude do silenzo
que agora non son quen de recollelo todo

Fixeras tremolar as potas
luxaches o meu garfo de
Mickey Mouse, o meu preferido,
aquel que tanto odiabas

Non te decatas de que todo é merda,
(na cociña)?

Venceu a hipersensibilidade adquirida, letra capital
do detallado relatorio de excusas que mais ben
outros lle dirían
picor
no cú

(na cociña)?

Quero voltar a antes da cociña,
do (censored) daquel (censored) tan censurado pola túa puta nai,
e así poder xogar as cociñiñas, mantendo a inxenua esperanza
de non ter que incluírte na historia
outra vez

Quedou a cociña desfeita. E agora non son quen de recollelo todo.

Agocharse na Dalmacia

Funerais que se fan en 5 minutos. Soan as campás, as que tiñan que soar.

Non sei que é o que ven agora no guión. Tampouco sen quen é o artífice, para lle preguntar, qué agasallo habemos coller. Porque os cegos teñen cans que os leven, mais non cómpre estar cego para escachar o nocello. Así que unha bonita estampa. Unha mellor novela. A novela da vida. Da vida de alguén, un emprendedor obsesionado coas medias tintas. Un alguén que estaría mellor cun mapa, pero que sabe perfectamente qué facer cando se perde.

Hai que saber non dicir exactamente o que hai que dicir. Podemos plantexalo coma un xogo, no que temos que pescudar o asasino que abriu o baúl do teu faiado e levou todas as túas lembranzas de neno. Tendo o cuarto cheo de bonsais periféricos alimentamos un complexo que aínda non tivo nome. Un calibre escrito en letras de ouro. E nada quedou dun alguén asasinado que insisten en que era feliz. Que por qué ser feliz? Porque hai que ter pouco corazón para cortar ese sorriso de ese alguén que non botou de menos a ninguén que non fose un corazón inexistente.

E foi cazar perdices, por se logo houber que asasinalas.

Life in Technicolor

Faltan 3 minutos para que este domingo de intersección remate. Para que empece unha nova semana, e unha nova etapa. E cal meigallo de queimada, atrás quedarán os laios de cadelo abandonado, coma se coa chegada do bo tempo o sol os calcinara. Atrás quedarán os días de estrés, estrés que non podería ter soportado por demasiado tempo máis. Que xa me estaba a consumir. Non volverán eses pensamentos inmaduros. Porque se me decato de que o teño todo, absolutamente todo, non habería razón para o desacato, e as rendixas de socavóns histriónicos nada terían que ver coa realidade na que vivo. Porque hai que espabilar, que para eso teño unha boca, e unha língua, e un corazón. Porque se algo quero e non o pido, ninguén mo vai a dar. Pitonisos aínda non se soubo de existencia certa.

Cando este día remate, non haberá razón para se deter, para avanzar e ser máis. Volverán os sinuosos camiños a brilar ao meu paso. Un escalón máis, un pasiño cara adiante, e todo preparado para deixarse levar. Unha enorme historia está por relatar, e non se fará soa, nin coas pegadas doutras historias. No entanto sei que veñen tempos bos. É algo que se cheira no aire, que entra polos ouvidos e chega aos pés atravesando o corpo. Alguén me contara o magnífico da sensación. E eu non vou ser menos. Somentes sei, que o hei de conseguir. Se fose doado non lle daríamos valor. Pero terá o valor que cómpre, porque xa que agora estou preparado para isto. E xamais estiven tan seguro de algo. Nunca tiven tan claro que todo ha de estar ben, porque nada desexei tanto neste mundo. Heino conseguir, I swear.

Dose: 400 mg

Cómo saber se as decisións que estás a tomar son as axeitadas. Se non estás a tomar o camiño que non é. Son as típicas cousas que cómpren ser vistas a de lonxe, cando o tempo fixo a sandadura xa. Decátaste dos erros, de que non o fixeches ben. E entón comezas a cuestionarte qué facer ao respecto. Volver atrás, e tentar arranxar as feridas? Sacar esa espiniña? Ou pasar de longo? Cexais xamais arrepentirse, deixar as cousas como están, porque remover o pasado non é bo. E mirar adiante, agardando que unha nova oportunidade che se poña por diante, aínda que non a merezas.

Son días de reflexión. Qué estou a facer coa miña vida e, o máis importante, quen son eu. Quen son eu e qué é o que quero. Fabián, onde quedou ese home forte e independente que soubo lidiar cos problemas que se lle plantexaron, dicir basta, e plantarlle cara á vida.

Caer na monotonía. Iso é exactamente o que non quero. A dicir verdade, non sei o que quero nin o que non quero. Indecisións con trasfondo, dende logo. Non has poder calmarte con música, longas tardes entre a devastación, ou creando personaxes anglosaxóns. Primeiro plano. E se levo uns días mirando todo dun punto de vista nostálxico, chámese chan, ceo ou horizonte. Chámese pasado, presente ou futuro. Se levo uns días así será porque é preciso para algo, aínda que non o saiba. O caso é que se me sento así, algun motivo importante hei de ter. Nada que non se poida solucionar cunha nova actitude, a base de todo.

Tentar ser honesto, se o mundo me deixa. Se as nubes seguen sendo nubes, e o ceo torna gris. Porque se somos sinceros, maís cedo ou máis tarde, todo rematar por se arranxar. Podes contarme cómo foi todo. E queixarte se queres. Por que cándo me queixo eu? Cando me queixo? Así que cheguei á conclusión de que o mellor e sorrir. Por que é máis doado que explicar por qué ficas mal. Porque se escribo é porque estou triste, aínda que non chore, e só mire con melancolía o balcón, botando de menos entes alén das fronteiras,

Pero non vos preocupedes por min. Estou máis que capacitado para superar os golpes. Aínda que sexan febles.