Canto doe que se esvaezan as túas esperanzas. As túas ilusións. E máis canto puxeras nelas todo o teu empeño. Semella que ás veces non abonda con querer, e temos que resignarnos ao impertérrito capricho do amarelo. Pero o máis duro é pensar, cavilar a destro e siniestro, que todo isto o mereces.
Pobre de min, eu que pensaba que era bilingüe, e o que acontecía era que tiña a lingüa bifurcada en anacos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario