Onde estás cando se te necesita? - Laiouse a bágoa. -E que fago aqui, escorregando pola túa face, as túas meixelas, rozando o nariz?
Recordando. Decatándose do que perdeu por non aproveitar o momento. Quizáis por iso agora que está lonxe, non lle queda ningunha esperanza de futuro.
-Síntome seca coma no inferno, e salgada como a mar de tormenta e ventada.
Agora xa é tarde. Telo pensado mellor.
-Quero seguir nos teus ollos, sentir como palpabrexas.
Imposible para a bágoa, o destino deparáballe voltar ao mar, era hora de volver a comezar. Era demasiado tarde para se lamentar.
Non fuxas.
-Por qué non podo? Por qué?
Cando sexas maior xa o entenderás bágoa.
Á bágoa corroíalle a pena. Que sentimento pode haber peor ca o amor.
E qué sentimento hai peor ca soidade.
-Cando non estaba aquí todo era diferente. O tempo no era tempo.
Tempo... O tempo é un sensentido.
Redebuxando o seu futuro, bágoa. Non te deixes convencer con aloumiños. Volve, pídocho por favor, que agora son eu quen quere terte nos meus ollos para sempre...
Bótote de menos bágoa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario