Gloria do serán

Co volume até estoupar os tímpanos. Se tes sorte, non escoitarás nada, nin de fóra, nin de ti. E non sei cal das dúas esferas me aterra máis. Por un momento créome nas nubes, no ceo. Coido que merezo un chisco de paz xa, ¿non cres? De tódolos xeitos non ía aturar máis esta situación, así, tal como está. Quizais movendo algún moble de sitio... Non, mellor pensado e deixar todo como está.

¿Por onde ía? Ah sí, polas nubes, por unha fría, bretemosa e húmida nube. Unha nube que me acariña o corpo, unha nube que sento entre as fazulas, e por debaixo das orellas. Non sei como soubo que ahí era onde máis me gustaba. Unha nube que me agarimou, que me respectou, que escorregou delicadeza e cariño por cada ángulo obtuso do meu corpo, para despois deslizarse, sosténdome no ar, coma ti nunca fixeras.

Ti nunca facías nada.

Xa nada queda de aquel rapaz animoso. Agora tornou férrido e cerril. Anquilosarse no pasado e como deixar de medrar, pero neste caso ao revés. Unha panca de cambio esnaquizada por unhas bágoas corrosivas, verdecentes e vellas coma a vida. Toda unha vida.