"Houbo un tempo en que cría que era eu o único, the one" díxome. "E facíame gracia"
E de sócato todo se abriu na miña mente, novas portas, novas sendas e camiños, cada un dos cales máis sinuosos e emocionantes. E entón sinto que non dou a basto. Quero percorrelos todos, aséxame por dentro saber que había no outro camiño mentres os meus pasos deslízanse cara adiante, mirando atrás, sí, mais sen voltar. Aséxame por dentro, ogallá puidera bifurcarme. Pero é igual, no problem, que se un camiño e demasiado pedregoso, xa atoparei a maneira de atallar cara o seguinte.
Colle a mochila e fai o teu camiño.
No hay comentarios:
Publicar un comentario