A conquista do nacionalcatolicismo: un paso atrás.

Hay unhas semanas anunciouse dende o grupo PRISA que, por mor da fusión con Telecinco, deixeríase de emitir a canle CNN+. Moitos tiveron sido os rumores dende aquela, e eu, nun dos meus afagos máis altos pola responsabilidade, adiqueime a ollar como telespectador os debates da tarde de CNN+. Hei de confesar que me aconteceu igual que cando morreu Mario Benedetti, até o seu falecemento non comecei a desfrutar da súa poesía. Porque o certo é que, aínda a inexorabilidade de sobra coñecida da desaparición da CNN+, todos conservabamos (para aumentar a ironía) a esperanza de se mantiver.

Hoxe mirando o debate da tarde da canle de PRISA, o seu condutor Jose María Calleja anunciaba, para o meu pasmo, que aquel que eu mesmo andaba a mirar ía ser o derradeiro debate, por mor do famoso peche.

Xa que logo, temos que admitir que é unhas das peores novas que poderíamos escoitar en canto á pluralidade informativa no Estado español. Un asasinato en toda a regra á democracia, e unha vítima máis da lei da oferta e da demanda. Mágoa que en moitas ocasións o mercado se equivoque.

Como compría agardar, os medios máis reaccionarios do panorama español non souberon como asimilar tal caramelo que se lles ofertaba. Tal e como recollía nas súas portadas (e sen desemular os seus fachendosos aires de vitoria) o diario Libertad Digital mofábase de Enric Sopena , quen recoñecía que co peche desta canle de noticias ininterrumpidas, "aos progresistas non nos queda nada". E non lle falta razón ao diretor do xornal El Plural.

Eu négome. Négome a relegar de xeito borreguil a ver pseudodebates de ultradereita onde a única discordancia prodúcese para levar ao extremo as reaccionarias posturas de calquer tertuliano. El Gato al Agua, de Intereconomía TV, e outros tantos nas canles de VEO7 e Canal 13, compiten por lavarnos a testa con ideoloxías decimonónicas, que dende agora non terán alternativa outra que Sálvame Deluxe, La ruleta de la suerte ou De buena ley. En fin, que nestes tempos que corren, a neutralidade é algo utópico, e irremediábelmente inalcanzábel. Pero o que non nos poden negar é a pluralidade política, a diversidade de opinións, sexan de esquerda, de dereita ou incluso de posturas extremistas.

O cese de emisión da canle de noticias, porén, non é a única má nova que se nos aveciña. O xornalista Iñaki Gabilondo, que até o de agora participaba activamente na canle informativa, anuncia a súa retirada. Pequena vitoria para o sector da caverna da ultradereita rancia e desaprensiva, que arestora celebra a nova como un paso cara adiante, cando en realidade e todo o contrario, un gran paso cara atrás.

E é que, como di Fernández Toxo, andamos a necesitar máis periodistas como Iñaki Gabilondo, e menos, moitos menos predicadores da fe divina. Que deus (con minúscula e entrecomiñado) nos colla confesados.

Try again

É arte. Arte acérrima e hipócrita e de boa mañán. É a favor de corrente, pero dese xeito tamén costa, ser meticuloso, non deixar de mirar pola rúa. Cómpre ser pouco convencional, para variar.

Proporeime aprender a estruturar isto, e de paso baixar o volume do Spotify. Proporeime deixar de ser de ben. Cuadriculadamente desaprensivo como as rúas de Barcelona, elipsoidalemente cínico e inmensamente fillo da puta coma o Atlántico. Iso serei e non é unha declaración de intencións, é un sentimento facticio, provocado e intransixentemente inminente.

Abúrreme todo isto. E non o aturo máis, quero vivir entre cristaleiras. Interrumpo.

Quero volver á praia, sentir as ondas e ter o meu lugar de reflexión. Quero frío, pero no este frío de merda. Quero un frio de verdade, que cale ós ósos, que chegue até a lúa.

En fin, son moitos os xeitos de resumir un sentimento, e que se poden sintetizar en "estou farto de tanta arte e tanta hipocrisía". Eu nunca serei así. E se non comprendedes, que vos fodan, que eu non teño a culpa.

Un MIAU moi agarimoso para que lea isto.

Artes efímeras de novembro

I

A pianola é vella máis lévame ao sol

Nouvelle Vague 64 perfílase coma novo

contrasinal deste absurdo conto de fadas,

ou fados, fados borrascosos de aninovo

Indicador de tristeza, triste tornasol.

Pola mañán. Toco a miudo pola mañán.

A carón da beira do río, ahí é onde

atoparei maxia. Ahí é onde saberas

latín, por fin. É ahí onde un recolle,

onde non ten sentido a loita temperán.

México ponse primeiro na clasificación

e seica afoguei e ningúen me avisou

da brisa otonal. Eu castaña e sí, ao lume.

A roupa a tender a auga que nunca mollou,

e alma a perdoar sen escuadra e cartabón

Agás esta noite, non preciso verte entrar

por esa porta de mentiras. O eu moderno

replicaría, pero eu non aprendín, nen souben

ser a copia minuciosa do corazón deserto.

Non hai tempo de reacción. Iso ou actuar.

Festa do pixama

¿Son precisos os almofadazos nunha pijama party? ¿Pode o son dun violín converterse na máis doce das nanas? ¿Qué somos e de onde vimos? Coido que podemos tomar un pequeno break, e sí, dar almofadazos, desafogarse, rir, e pasalo ben, que non queremos rematar como Iván Ilich, aristocráticamente sós.

Xa que logo, é tempo de ir para a cama. E eu xa teño o meu gorriño e o meu osiño de peluche.

Todo cae, coma folerpas de vento, ou bágoas de neve.

Chega o outono á miña vida. É tempo de renovarse, de cambiar, de pisar as follas vellas, e se é facendo "crash" mellor aínda. Din que ao chegar unha nova etapa outonal tralas vacacións, toca apuntarse a algo, e facerse baleiras promesas que ninguén ha cumprir. Porque non abonda con estar convencido ao carón da almofada. Hai que avanzar sen escorregar, renovarse. É tempo de renovarse.

Aínda estou a cavilar a qué inscribirme. Ao autobús da esperanza, ao ximnasio de seguridade, ás clases de cante jondo. Ao circo da deshinibición. Ao tren da vida. Agora é cando quero que soen violíns de fondo. Un rumiar ao lonxe que me aconselle, que me diga ao ouvido qué facer, neste tempo de limiares e alfándegas.

O que está claro é que neste outono, han caer moitas follas. Dende as máis altas da carballeira, até as máis novas. E debe ser por iso que todos acabamos sendo esterco, ou porque quero que o vento me leve, que aínda teño medo tocar a miña sinfonía. Bo outono a todos.