Reflexións

Galicia, terra, comunidade autónoma, nación, rexión, territorio político, ou como a queirades chamar, está intimamente ligado ao galego, no senso cultural, no senso en que é a lingua propia e no senso en que os nosos avos e bisavos falaban todos galego, e o castelán foise impoñendo paseniñamente dende o poder até crear diglosia. Até aquí todo o mundo de acordo, quen non o esté que merque un libro de historia.

Entón, é loxico pensar que algúen cuxa língua é a mesma que estivo en Galicia dende o seculo XIII, antes aínda da aparición do castelán (un século antes, para sermos exactos), é mais galego que alguén que fala unha lingua imposta no franquismo, e feita oficial polo mero feito de que Galicia é unha CCAA do Estado español.

Evidentemento non me estou a referir a que teñen menos dereitos, ou son menos galegos ante a lei, as administracións etc (soe ser ao revés). Porén, culturalmente sí son menos galegos. Rexeitan a súa lingua. Véxelles o autoodio dende Barcelona, e ademais teñen a caradura de dicir que son tan gallegos como el gallego EN CASTELÁN. E ese paradoxo resolveria de xeito doado léxicamente. Gal-icia, gal-ego, idioma gal-ego. A léxica non minte. Castell-ano, castill-a, gallego. Aquí hay algo que non cadra.


É curioso ver como renegan do seu, arremeten contra unha parte da súa esencia. Escúdanse na Constitución. Curioso é sen embargo como esquecen as leis cando lles convén. Non lembran o Estatuto, a Lei de Normalización lingüística, a Carta Europea das Linguas asinada polo estado español. Todos estes textos, aprobados por ampla maioria (a LNL por unanimidade PP,PSOE e BNG), só pretenden devolver á normalidade o contesto lingüístico no que estaban as línguas cooficiais antes do Franquismo, etapa na que foron perseguidas, maltratadas, e reducidas á mínima expresión, o que deu lugar a que se deixase de aprender e de falar. As leis son para cumplilas sempre, e non cando convén. E a lei di que hai que defender, promover, dinamizar e normalizar o galego, e que calquer medida que favoreza a esta lingua non poderá ser considerada discriminatoria para a lingua dominante, neste caso o castelán.

O antergo vieiro da felicidade

Vivir, rápido ou paseniño
mais vivir
sentir as pedras, compor colares
e observar os caracois
antepóndonos ao momento

Vivir é a obriga
é o agasallo
é a ollada da natureza
a mirada macarrónica dos que desexan
anhelantes
que o teu corazón migre ao lado dereito,
cárcere ateigado de mentiras.

Vivir é o difícil, recomendar
erística como actividade extraescolar.
Seguir o ronsel da felicidade
ou que a felicidade nos siga
mentres todos xuntos
coa mirada altiva
camiñamos da man
bailando esta nana de senectude.



Vivir, rápido o lentamente
pero vivir
sentir las piedras, componer collares
y observar a los caracoles
anteponiéndonos al momento

Vivir es obligatorio
es un regalo
es la mirada de la naturaleza
la mirada macarrónica de los que desean
anhelantes
que tu corazón migre al lado derecho,
cárcel repleta de mentiras.


Vivir es lo difícil, recomendar
erística como actividad extraescolar.
Seguir el rastro de la felicidad
o que la felicidad nos siga
mientras todos juntos
con la mirada altiva
caminamos de la mano
bailando esta nana de senectud.

Vista de paxaro escritor

I

Houbo alguén, nalgueres
que se propuxo exaltar a paisaxe
del tal xeito que enmudecería o son
Houbo alguén, nalgures
que non coñecía o medo.

II

Agardou paciente un outono de ton laranxa
Marmelada de amorodo no ar
maina marea vermella alfombrada
que acariña os outeiros dos nosos reis

Luar e orballo precederon as brétemas
¿Cómo non ha ouvear o lobo
se o frío lle queima as súas febles patas
tornándose a escoitar ao lonxe?

Medrou a esperanza nas lindes,
do home que quixo facer da primavera
unha agre docura, un vieiro celestial
cara aos comezos dun sentimento.


Non lle asolegou dúbida narrativa algunha
a pesares da asertividade dos seu vagares
non tiña medo de esnaquizar a ialma
e fuxir despois alén do ceo

Seguindo o ronsel da ave maxestuosa
O son lacónico de quen transmite
unha mensaxe leda e bailábel
axitando as ás tras das andoriñas

E fuxiu.


III

Vírono alá pola Lombardía
E sempre por onde pasaba
Un abraiante esplendor quedaba gravado
pagando a peaxe por existir


Quixo entón deixar de escribir
e deuse a liberdade de cadaleito
Acivro ou carballo, tanto tivo, porque
endexamais lle temeu a vivir.

Auga de mineralización débil enriba da mesa que estaba chea de po

Sería un peón esvaído
ondeando no momento
se non tivese valor
para te decir que non.

Sería unha vida de pedra
carente de sentimentos
ou roubados como rouba
terreo a auga aos cons.

Sería unha causa perdida

cando o ideal rozase o alento
da túa face contra miña
latexando de emoción

Sería xenial, sería fantástico,
sería a sentenza do meu eu,
globalizacións prismáticas, que bo sería
se todo o mundo estivese d'accord

Páxinas de suor

Unha volta polo teu fogar
amigos, xente que coñeceches
fervenza de lembranzas
sabes que a xente non cambia
¿por qué esta teima logo?

Camiñando polo meu lar
a miña memoria recorda.
Por os dente longos como manía
ou coma hobby.

Desde logo que non debería.

Amósote o chupa-chups
mais logo cómoo eu
ante a expresión de
incredulidade-pena-rabia
do teu rostro.

Levantarse a media noite para tomar mel,
o mel que engurrará a miña enchoupada
gorxa, axudando a esmagar
o fuxido esplendor.


Pervertemos a esgallo
reconstruimos o accidente
e pode ser que a miña decepción esté
enmascarada,
pero non o está a miña rabia.