Nadade en macedonia, serbios. Sede máis humildes, bosnios.

Limón, limón.
Quéroo de limón.
A súa volta.
Agre e despexado.
Acedo e despexado.

Cunha tarta para celebrar a vida
ou un calipo que entre ben
(teatralmente),
hei de facer unha sondaxe
das partes do meu corpo,

Abran paso,
acó vén mr mainstream
tan a gustiño agochado no mediastino
a reclamar o que é noso,
as facturas non pagas, has de compensalas

E postos a pedir, digo,
postos a pedir,
pedimos máis 5 cm de amor.

Xusto aí

Seica din
que vaciaches de contido,
que es máis mala praxe,
que tingues de amarelo febril,
o que non tinguimos no leito.

Seica oio                                                                 Saiches a escea
que a chuvia,                                                           
diáspora de porvires,                                             
mollou para sempre adeus,
ti, que es máis de mala praxe.                                  Atopaches o xeito de sair á escea                      

E agora voto mirarte
Agora mesmo, e                                                     Quen son eu para protestar?
diante desta sopa pixelada.                                    

E seica vexo,                                                           Eu, rei da farándula
como levantas a man e floculas as estrelas,
e insires unha longa paréntese (sexual),
como ases a cana o mañan,
como amosas que un Gagarín é un Gagarín.


                                                                                                                                        abaixo

Son area, para cabalos, son aire que nin peitea nin desfai, superlfuo, contrabaixo, sí, máis              .
Xusto,                                                                                                                             aí

BANG!

I

Un día ao espertar, ficas
cheo de só

O sol segue a ser quente
A auga segue a ser morna
Peón sego a ser sendo ti a raíña farisaica
conto de agre final

Xa non abrangues ese largo espectro entre
falo e corazón, ti
moralexa rancia, mórbido alalá.

Xa non abrangues nin o centro do cadrado
cheo de pó, manxar de térmites
ficas oca,
fico só.

II

A incerteza viste 
tantas cores coma
persoas a nomean

Pobre da cega que non quixo ver
O que non pasa nen ha pasar

III

Coma se partindo dunha desvantaxe
imposíbel de recuperar
ou un virus se instalar na beira
agardando o vendaval

Coma se fose cousa dun tempo,
dun segmento, dun ollar
Coma se fosemos vencer a senectude
que cobra cedo ou xamais

Nesta panorama desolante
aínda somos quen de agromar
de ver medrar a nosa epiderme
e un novo sol poder escoitar

Mais chegados a este punto de
non                            retorno
desexar e morrer, filla da non patria
desexar ou morrer, desexo miserias.

IV

Desexar miserias?

V

O berro do funil sustitúe cumios descubertos
e o son mudo do meu eu
retumba máis nesta noite pecha

Non haberíamos de saber se é un choro
de mágoa, de rabia ou de cristal
Pero as cousas mestúranse coa choiva
                                                           aceda
ben que noutrora corroería todo o meu
corpiño
                                        mais arestora
non  hai gracia por desintegrar
un alma sen corpo
                                       e cecais un corpo sen alma

Non é un día gris,
senon noites sen candís

A carreira púidose decidir polo máis
lánguido dos milisegundos
Fráxil son as burbullas que gabean
que loitan
coas súas marxes da gloria que xa choraba
menos do que choraron.

Puido ser detida, capturado ese intre
EXACTO
o exacto para non ferirmonos os dous.

Balance do ano 2010, ou "A boas horas"

 Escrito a finais de 2010:

Cada momento dunha vida, cada etapa, é unha sensación. A arte de lembrar cada momento, asocialo a unha olor, un son, unha canción ou un acto cotiá. As lembranzas do pasado son un xeito máis de mitificalo, pero tamén de disfrutalo, de saborealo pouco a pouco. É por así dicilo o tempo engadido do encontro da nosa existencia. "De vez en cuando es bueno ser consciente de que hoy de que ahora estamos fabricando las nostalgias que descongelarán algún futuro" adoitaba a dicir Benedetti.  É por iso que non é malo recordar. Nin tampouco doado. E as lembranzas deste ano 2010 que remata quedarán na mixa maxín até que as miñas conexións neuronais o permitan. Pero como non teño nin tanto tempo, nin tanta creatividade, só tentarei plasmar algúns, os máis importantes, os que lembren, ou os que me saian do carallo, que xa se sabe que Lourdes non perdoa.

Xaneiro

Corría un día de Xaneiro, non sei cal, que eu tan enfermiño voltaba a Reus. Voltaba de estar coa familia, e non tiña gañas moitas de reencontros. Ben, sendo honestos, tiña e non tiña ao mesmo tempo. A viaxe foi longa, pero malia iso, recordareina toda a vida. Porque non sei que ten o tren que ofrece un aura de maxia ás historias, que até a parella consumando debaixo dunha ponte de madrugada semellou romátinca. O exceso como forma de vida. A miña dor de cabeza non me fixo outro favor que adormecerme, para non poder ver a neve caer fóra do comboi.

Lembro especialmente a conversa cunha moza leones estudante en Pamplona. Non souben nin saberei o seu nome xamais, pero falamos coma se nos coñecesemos de toda a vida. É posíbel que de nos ver agora eu non soubese recoñecela. Pero a abstracción desa moza habereina de levar sempre.

Marzo

O tempo dos paxariños, paxariños dobrados, de cores, cheos de esperanzas. Da ilusión. A ti lembrareite especialmente. Aínda que non acabasemos ben, eu ben sei que foi unha fase boa. Se cadra o medo me puido, mais prometinme non voltar a cometer os mesmos erros. Chame como se chame a pedra, non hei tropezar máis. Porque quero que o dano que dis que che fixen tivese algún sentido. Porque quero que me servira de lección. Ao fin terei que estar toda a vida a aprender, e non sei se mesmo lembras que complicado era todo, e canto de complicado segue a ser sen estares. É posíbel que fose o destino, pero eu non sentía querer abrigar o meu frío contigo. E niso non teño nada que reprocharme, porque eu non decido sobre os meus sentimentos.

Xullo

Preparen as equipaxes mozos e mozas. O equipo A está a piques de partir! Por diante, un longo camiño cheo de penurias, peculiaridades, e bucólicas experiencias a superar. Todo para chegarmos sáns e salvos á Capital, Santiago de Compostela. Porque o Camiño non está feito para calquera. E para reportarmos forzas? Unha tempadiña en Portugal.

Decembro

Decembro máxico. Cheo de concertos. Estela independente, caótica e mal pronunciada. Onde crin estar nunha festa nun loft dun ático no meio da mesmísima Nova Iorque. Two Door Cinema Club, Lady Gaga, Love of Lesbian. Predicamos que vivir o momento, que o tempo que escorrega non volve, é unha filosofía aceptábel. O nihilismo pasou de moda, e ademáis de non ser rentábel, non aturaría ter que drogarme cada día. Baixos, baterías, harmónicas, teclados, guitarras, vocais, micrófonos, altofalantes a todo tren, empurróns, suor pola pel, preocuparse polas poses máis que por disfrutar, ou disfrutar sen máis da bipolaridade.

Non podo traballar, e ninguén pode. Alternativamente e sen querelo creo que cambio a mentalidade, porque os detalles forman a persoa, e estes veñen en mandas, de súpeto e sen avisar. Para que non poidas defenderte deles, claro.

Non queres estar só, e ao mellor non sei dicir como me sento. Sí, pode que pasado o tempo saiba. Pode que neste ano que entra. Porque estoume a convercer de que existe un karma, e quero caerlle ben e que sexamos amigos, para que dunha vez a sorte non teña medo de sorrirme, ou polo menos de sorrirme máis, que de egoísmo vou sobrado. E no fondo, sei o que quero.

Feliz ano 2011 a todos, e boas festas familiares cheas de hipocrisía!

Placeres de la vida

A veces pensamos que la cantidad es lo más importante, que los detalles no importan. El peor enemigo de lo peculiar, de lo que nos hace diferentes, es precisamente la costumbre de tender a generalizar. La filosofía de lo superficial como base a una sociedad llena de prejuícios y primeras impresiones. El deseo de mainstreamización máxima. "La vida es como el juego de la oca: tienes el camino marcado hasta el final, y de ahí no te puedes salir. Como mucho, si tienes suerte, de vas de oca a oca y te pegas un tiro." Es esa especie de orfandad mental la que me hace preguntarme qué cosas son placenteras para mi. Qué estimula mis músculos faciales haciendo que sonría sin darme cuenta.

Minutos reflexionando sobre ello, y los placeres salen solos. Rápidamente, uno detrás de otro. Y casi daba tanto placer recordarlos como vivirlos. Venían muchos, muchísimos, en cascada. Y sentí el deseo de apuntarlos, para que ninguno, absolutamente ninguno, se me escapase. Pero para hacerlo más entretenido, me he puesto una sencilla regla. Un placer por día. Plasmar las minucias que me hayan alegrado la jornada, ésa jornada.  Un pequeño placer, a lo Amelie Poulan metiendo la mano en el saco de las lentejas (¿o eran habas?). O un gran placer. Escribir lo que me de la gana, lo que me salga de la úvula, del pimiento, de la bolsa de Fabricio, del Abismo de Helm, de la punta del meñique izquierdo, y del derecho también. Todo vale mientras las hojas sean de papel reciclado, y el estilo vintage haga que dejen de llamarme moderno de mierda.

Nadar desnudo, fumar tumbado, follar de pie. Placeres de la vida.