Escrito a finais de 2010:
Cada momento dunha vida, cada etapa, é unha sensación. A arte de lembrar cada momento, asocialo a unha olor, un son, unha canción ou un acto cotiá. As lembranzas do pasado son un xeito máis de mitificalo, pero tamén de disfrutalo, de saborealo pouco a pouco. É por así dicilo o tempo engadido do encontro da nosa existencia. "De vez en cuando es bueno ser consciente de que hoy de que ahora estamos fabricando las nostalgias que descongelarán algún futuro" adoitaba a dicir Benedetti. É por iso que non é malo recordar. Nin tampouco doado. E as lembranzas deste ano 2010 que remata quedarán na mixa maxín até que as miñas conexións neuronais o permitan. Pero como non teño nin tanto tempo, nin tanta creatividade, só tentarei plasmar algúns, os máis importantes, os que lembren, ou os que me saian do carallo, que xa se sabe que Lourdes non perdoa.
Xaneiro
Corría un día de Xaneiro, non sei cal, que eu tan enfermiño voltaba a Reus. Voltaba de estar coa familia, e non tiña gañas moitas de reencontros. Ben, sendo honestos, tiña e non tiña ao mesmo tempo. A viaxe foi longa, pero malia iso, recordareina toda a vida. Porque non sei que ten o tren que ofrece un aura de maxia ás historias, que até a parella consumando debaixo dunha ponte de madrugada semellou romátinca. O exceso como forma de vida. A miña dor de cabeza non me fixo outro favor que adormecerme, para non poder ver a neve caer fóra do comboi.
Lembro especialmente a conversa cunha moza leones estudante en Pamplona. Non souben nin saberei o seu nome xamais, pero falamos coma se nos coñecesemos de toda a vida. É posíbel que de nos ver agora eu non soubese recoñecela. Pero a abstracción desa moza habereina de levar sempre.
Marzo
O tempo dos paxariños, paxariños dobrados, de cores, cheos de esperanzas. Da ilusión. A ti lembrareite especialmente. Aínda que non acabasemos ben, eu ben sei que foi unha fase boa. Se cadra o medo me puido, mais prometinme non voltar a cometer os mesmos erros. Chame como se chame a pedra, non hei tropezar máis. Porque quero que o dano que dis que che fixen tivese algún sentido. Porque quero que me servira de lección. Ao fin terei que estar toda a vida a aprender, e non sei se mesmo lembras que complicado era todo, e canto de complicado segue a ser sen estares. É posíbel que fose o destino, pero eu non sentía querer abrigar o meu frío contigo. E niso non teño nada que reprocharme, porque eu non decido sobre os meus sentimentos.
Xullo
Preparen as equipaxes mozos e mozas. O equipo A está a piques de partir! Por diante, un longo camiño cheo de penurias, peculiaridades, e bucólicas experiencias a superar. Todo para chegarmos sáns e salvos á Capital, Santiago de Compostela. Porque o Camiño non está feito para calquera. E para reportarmos forzas? Unha tempadiña en Portugal.
Decembro
Decembro máxico. Cheo de concertos. Estela independente, caótica e mal pronunciada. Onde crin estar nunha festa nun loft dun ático no meio da mesmísima Nova Iorque. Two Door Cinema Club, Lady Gaga, Love of Lesbian. Predicamos que vivir o momento, que o tempo que escorrega non volve, é unha filosofía aceptábel. O nihilismo pasou de moda, e ademáis de non ser rentábel, non aturaría ter que drogarme cada día. Baixos, baterías, harmónicas, teclados, guitarras, vocais, micrófonos, altofalantes a todo tren, empurróns, suor pola pel, preocuparse polas poses máis que por disfrutar, ou disfrutar sen máis da bipolaridade.
Non podo traballar, e ninguén pode. Alternativamente e sen querelo creo que cambio a mentalidade, porque os detalles forman a persoa, e estes veñen en mandas, de súpeto e sen avisar. Para que non poidas defenderte deles, claro.
Non queres estar só, e ao mellor non sei dicir como me sento. Sí, pode que pasado o tempo saiba. Pode que neste ano que entra. Porque estoume a convercer de que existe un karma, e quero caerlle ben e que sexamos amigos, para que dunha vez a sorte non teña medo de sorrirme, ou polo menos de sorrirme máis, que de egoísmo vou sobrado. E no fondo, sei o que quero.
Feliz ano 2011 a todos, e boas festas familiares cheas de hipocrisía!
No hay comentarios:
Publicar un comentario